Casa baldeira

Blanca Riestra

CULTURA

Décimo noveno capítulo da novela por entregas «Noire Compostela» de Blanca Riestra

19 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Dafne aínda estaba esperta cando o poli chamou ao timbre do seu portal. Nos últimos tempos, durmía aínda peor que antes, o que era moito dicir. Cos ollos abertos coma faros, miraba o teito do seu cuarto e sempre chegaba a ver figuras recoñecibles, espectros, pantasmas, os rostros dos recentemente mortos que dende os abismos a chamaban.

Puxo un suéter e un pantalón para abrir. Case se alegraba de recibir unha visita. Non ía ser máis pernicioso cá súa propia soidade e o seu propio medo.

Abriu a porta do piso e alí estaba Touriñán, mangallón e inocente. Parecía avergonzado polo tardío da súa visita.

-Que horas son estas, inspector, para facer un rexistro? Porque se trata dun rexistro, non si? Ou é esta unha visita de confraternización?

Touriñán sentou na única cadeira da sala. Non se vía rastro de sofá, nin de futón, nin de mesa de comedor. Non había ren.

-Entón ti, vasme contar esa historia?

-Que historia?

-A túa historia, porque terás unha historia, coma todos.

Dafne sentiuse cansa, moi cansa. Había tempo que non comera, na neveira non tiña nada.

-Non hai historia que valla, tiven a mala sorte de dar cuns rapaces que estaban un pouco trastornados. Se pregunta por aí, saberá doutros máis. Os tolos tócanme todos a min.

Touriñán non parecía satisfeito. Non era falso, parecía que a rapaza tiña un largo historial de tipos problemáticos. Pero había algo máis.

-Dous deles están mortos.

-Non teño nada que ver.

-Botei unha ollada aos arquivos e atopei moitas cousas estrañas no que a ti te concirne.

-Xa será menos.

-Os teus ex compañeiros de piso non quixeron falar. Din que marcharon porque así se presentou a cousa.

A verdade non fora así: Touriñán non atopara case a ninguén que confesase ter pernoctado na casa da rúa República Arxentina 60, algúns negaban, moitos xa non vivían na cidade. Só un estudante de matemáticas de posgrao, moi alto, con face de ter pasado por riba do mundo enteiro e non dar un duro por ren, dignouse a responder: «Esa casa tiña que se ter derrubado».

Touriñán mirou arredor de si para tratar de detectar algo maligno e, pese ao baleiro, non percibiu máis que o leve perfume a mofo da rapaza.

Dafne, sentada no chan, miraba o gran corpo do policía, estaba a maquinar como facer fronte ao que se aveciñaba. Ou quizais o máis intelixente fose non facer ren. A espontaneidade sempre a sacara de situacións máis complexas.

-Bueno, quedei aquí soa, e non busco máis compañeiros. Gústame a casa.

-Así, baldeira?

-Non necesito máis, son austera -outra vez o raio de coquetería relampou a través de Dafne e Touriñán apartou os ollos coma se axuntara toda a súa forza. Logo duns segundos ollou de novo.

-Entón, cales son os teus plans de futuro?

-Que lle importa.

-Que fas na vida?

-Xa o sabe, sirvo mesas.

-Levas dous anos nese traballo, non vas facer máis nada?

-E a vostede que lle importa?

-Que pensan os teus pais do xeito no que vives.

-Tráelles ao pairo.

-De onde es?

-Son de Allariz

-De Allariz?

-Si.

-Que raro, eu tamén son de Allariz e non te vin alí nunca.

-Non vou nunca.

Touriñán levantouse e ollou pola ventá: a rúa estaba deserta, pasou unha moto facendo moito ruído co tubo de escape traficado. Cando volveu mirar para dentro, algo cambiara. A rapaza estaba máis preto del, e tivo o pálpito de que a disposición do cuarto era distinta. Viu elementos que antes non vira. Sobre unha mesiña había flores, uns crisantemos amarelos moi frescos, e sobre o catre, un pallaso triste sorría dende un cadro. Dafne mirábao.

-Non podo invitalo a nada, non teño nada.

RESUMO

Touriñán interroga aos amigos do Tolo. Todos coinciden en que na casa de República Arxentina, onde vive a Dafne, acóchase algo maligno, vibrante, terrorífico. Un deles confesa: «Non é unha casa, é un santuario». Engade, ademais, que o Xurxo andaba como louco pola rapaza. Tanto é así que, segundo el, estaba para matala. Touriñán camiña sen saber onde ir, sente unha gran querenza, un burato no peito, unha melancolía sólida e, de súpeto, atópase diante da casa de Dafne ollando para enriba, morriñento.