A rapaza do VHS

Pero non era verdade, o inspector Touriñán volveu á comisaría moi tarde aquela noite. As paredes da súa oficina estaban tapizadas de enriba abaixo con fotos do rapaz machucado polo tren. Non eran fotos fermosas, nin tan sequera esclarecedoras, pero alí estaban. Adicoulle unha lembranza a Celestino, aquel amigo, un pouco vagabundo e un pouco excéntrico, que se suicidara non moi lonxe de alí. Tamén nas vías. Fora nos anos noventa e el andaba aínda de estudante en Artes e oficios. Logo reciclárase.

Non se enganen. Touriñán non era ningún crack do servizo de intelixencia, era un tipo con sentido común e da decencia. Aquelas virtudes resultáranlle moi útiles para facer carreira no corpo policial da capital do carteirismo. Compostela, a patria dos fuleros máis habilidosos da península, dos estafadores máis arteiros, dos mendigos bébedos máis reclamadores.

-Isto non é para min -dixo o seu colega Paco, que tiña nome de verdadeiro policía. Non coma el, que se chamaba Artur. -Todo é escuro de máis.

Sentou ruidosamente sobre o sofá de escai da sala adxacente. Paco achegouse, interesado. Pese ao nome, tampouco era un poli ortodoxo. Non saía nunca da comisaría, vivía de foskitos e de bebidas enerxéticas. Había quen murmuraba del que durmía no soto entre dosieres. Ninguén o vira aínda vestido de uniforme; prefería as camisetas promocionais de bandas de hardcore ou as efixies suxestivas de Pam Anderson e de Chuck Norris. Érache un tipo raro pero sabía de informática máis que dios.

-Hai unha rapaza moi guapa.

-Nas cintas?

-Non sei, por aí.

-Onde, por aí?

-Encontrei unha cinta de VHS con gravacións.

Touriñán quedou abraiado:

-Pero, onde vai iso, madre de dios? o VHS? estes rapaces.

-Non tiña reprodutora para visionala pero alí estaba.

-E, que había nela?

-Nada, estaba a chica, había árbores, moito fedello.

Paco detívose e desenvolveu con moito tento un sándwich envasado con moi mal aspecto.

-Era a súa moza a rapaza esa?

-Non o creo -sorprendeulle a rapidez da súa voz ao responder-. Moita muller para un rapaz tan parvo.

-Non sei que dicirche. Non sei se o rapaz era tan parvo como cres.

Touriñán escrutou por enriba do ombro do informático.

-Que máis atopaches? Algo susceptíbel de constituír delito?

-Un pouco de todo. Algo de ligoteo, un pouco de sexo -máis ben primario-. Moita obsesión polas mitoloxías nórdicas, os clans e as armas de fabricación caseira, tráfico duns estupefacientes dos que non escoitei falar na miña vida?

-Burundanga ou algo diso?

-A burundanga ao carón do que artellaban estes rapaces é mainstream, meu querido.

-Tes que explicarme un pouco onde vai parar isto da web secreta, que non entendo nada.

-Como en todo, amiguiño, aquí hai niveis. E ti e mais eu navegamos pola superficie dun océano proceloso e imprevisíbel.

Touriñán empezou a impacientarse.

-Fala: que estaban a facer estes rapaces?

-Non creo que estiveran a facer nada que non faga moita outra xente, explorar, facer amigos, ligar, mentir e gañar cartos. O que todos tratamos de facer no mundo analóxico. Con máis ou menos fortuna.

-Cartos?

-Por que non? Pero non penses que poxaban os seus calzóns por Ebay e esas gaitas. Nin as bragas da rapaza, nin os apuntes de dialectoloxía ou do que sexa que estudaran, os parvos.

-Entón?

-Nas profundidades da web o diñeiro é fácil de facer.

-Falas de bitcoins e todo iso? Esa moeda que non existe?

-Bingo. Existir existe, meu rei. Venderían algo que tiña o seu mercado. Escolle: órganos, armas, sexo duro, servizos criminais?

-Non me digas.

-Non te me alporices, dígoo por dicir.

RESUMO

O Tolo e Dafne visitan a morgue e interésanse pola aparición do seu amigo Xurxo, atopado morto nas vías do tren. Alí, falan co inspector encargado do caso, Artur Touriñán. Touriñán interroga ao Tolo e trata de pescudar a natureza das súas actividades na deep web. A Dafne dille algo este tipo, pero non sabe o que. El semella tímido. Entón, Dafne entende que o poli non é outro que o seu cliente mais fiel: o que olla para ela aparvado tódolos días no bar no que traballa.

---

---

---