Xurxo non dorme

O Xurxo non lembraba máis que aquela noite pasada en vela, fitando coma un túzaro o teito do seu cuarto de pensión. Sabía que algo estaba a pasar, aínda que Dafne non quixese recoñecelo nin axudalo. As cousas comezaban a escaparlles das mans. Todo o que comeza como comedia remata como traxedia, dixo algunha vez alguén.

A pequena televisión, en equilibrio sobre a cómoda, retransmitía imaxes dun mundo aparentemente untuoso e feliz. A crise reinaba coma unha imposición no país exterior, os personaxes de faces operadas sorrían sen interrupción ningunha. Pero a noite en Santiago, alá fóra, estaba a falar doutra cousa, noutra lingua, e a noite non mente nunca. Pero ninguén era quen de entender.

Pechou as contras. As aparencias eran brandas e mornas. O mundo discorría polo seu camiño de normalidade, os nenos crecían e ían á escola, os partidos pactaban ou perdían escanos, os mozos namorábanse ou tocaban a guitarra. Acendeu o ordenador e esperou a que se conectara ao hangouts. O mundo seguía a xirar, alleo a todo. E mentres tanto, el e unha morea de rapaces sentados cadaquén nas súas pezas misérrimas cun cartón de leite entre as mans, ou unha litrona mediada, chateaban entre eles sobre o que estaba a achegarse paseniño. O grande cataclismo.

JOJO: Tes medo?

Sputnik 89: Non marees.

JOJO: Vente para acá, teño booze.

Sputnik: Témome que non é o momento axeitado para celebrar amizade.

JOJO: ;)

Sputnik: Hoxe quedo aquí.

JOJO: Que pasou coa rapaza?

Sputnik: Volveu a casa.

JOJO: Non te dixo nada?

Sputnik: Que vai dicir. Non hai nada que dicir.

Sabían con certeza que ese algo chungo estaba a piques de chegar, que soamente agardaba trala porta do presente, acochado. Un xigante somnolento que espertaba. Que traería tras de si unha inundación de mal, mal con maiúscula. Fermoso. Embriagante.

COO: Viches algo?

Sputnik 89: Non quero mirar.

COO: Ás veces mola, a que si.

Sputnik 89: E ti que vas saber.

Dun tempo a esta parte, Xurxo coqueteaba coa web total e maligna que percorre o envés do mundo todos os días e onde todo é posible. Moitos non sabían das portas de entrada á deep web. Pero algún xa entrara -algúns dos teus veciños, dos teus colegas paséanse tódolos días, ao solpor, polo submundo-. Un colega, tarifando, dixéralle, unha vez, que alí vendían órganos, mataban en directo, pervertían e despezaban aos meniños. El escoitaba e ría. Porque el, tódolos días, descendía a aquelas catacumbas e regresaba coas mans cheas de merda. Pero non dixo tal.

Entendan: non é que el quixera entrar, el non quería, aquilo estragáballe o sangue nas veas. O que el quería era saír, porque tiña o presentimento terríbel de que todo era web no mundo. De que estaban a vivir, non nunha cidade medieval, chuviosa e malfadada, senón nun escenario de cartón pedra onde o mal fose omnipresente. O profundo volvíase superficial. O deep estaba na superficie, exposto. Coma nos vídeos antigos da Madonna onde a roupa interior ía por fóra, así o mundo estaba a vestir os seus máis escuros recunchos, a exhibir os máis obscenos dos seus segredos. Pero ninguén era quen de ver nada.

Aquela noite levoulle moito tempo prender no sono. Pensaba sen parar no rostro de Dafne penetrando naquela casa de República Arxentina, onde tantos viran xa rostros de vella morta nas ventás, e pensou que quizais a rapaza estivese a piques de converterse noutra face máis a través dos vidros rotos.

Agora, no catre, a media noite, unha sensación terríbel de fatalidade asaltoulle o peito. Así séntense ás veces os que agardan no corredor da morte.

Resumo

Xurxo é estudante de letras en Compostela: ten vinte anos. Dafne, camareira dun bar da zona vella, é loura, misteriosa e un pouco maior ca el. Ámbolos dous, apousentados nas escaleiras da Quintana, falan. A xente, ao redor, pasa e non repara neles. El fuma e quere escoitar algo que a rapaza non lle di. Ela fala sen dicir nada, parece nebulosa. Soamente dálle a entender que non quere velo máis. Xurxo acepta a súa decisión coma unha fatalidade. Cae a noite na cidade medieval.

---

---

---