-Pois véxoa con preocupación, pero tamén podemos ver a botella medio baleira ou medio chea. Creo que é certo que o país perdeu falantes de galego, pero tamén perdeu habitantes. Hai que dicilo: este país ten un problema demográfico. Porque cando se fala de lectores en galego é principalmente de xente nova, que se incorpora no sistema educativo á lectura nesta lingua e logo poden quedar prendidos no compromiso e na curiosidade polo libro galego. Pero se non hai lectores novos porque o país non medra, temos un problema. Ao lado disto, non houbo coma hoxe tanta conciencia lingüística nas novas xeracións. É un feito obxectivo. Son profesor de universidade e sei o que falan os meus alumnos na cafetería, por exemplo. Despois saben falar tamén outros idiomas, non só o galego, e se adaptan ás circunstancias segundo veñan os ventos ou as necesidades. O problema está en se a lingua galega no ámbito da empresa e da comunicación lles dá cancha. Iso temos que facelo entre todos e ás veces perdemos un partido, pero isto é unha liga, máis adiante empatas ou gañas e así vas avanzando.
-Agustín Fernández Paz dicía que un dos retos era reter esa masa lectora moza de adultos.
-Home, eu estou de acordo con Agustín. Xa é un problema de adultos. O galego ten lectores na xente nova, e mesmo xente entusiasta. Len a Agustín Fernández Paz, a Xabier P. Docampo, a Neira Vilas, as Cousas de Castelao, a Blanco Amor. Hai unha posición moi activa. Entras na adolescencia, faste adulto, a vida profesional dáche as oportunidades que nos dá, non só co galego. Pero transmitir pesimismo é unha estupidez, ninguén se apunta a un funeral. Estamos todo o día diagnosticando cunha precisión exquisita a defunción dunha cultura e dun país e é a profecía que se acaba cumprindo. Se levamos ese mundo a outros idiomas, os lectores pérdense ao saír da adolescencia, en todas as linguas. Pero logo se recuperan en moitos casos na idade adulta. Se o analizas agora, comparando coa xeración dos meus país, déronse pasos xigantescos. Que podía ir mellor, podía. Que cometemos erros, tamén. Necesitamos autocrítica, pero tampouco nos autoflaxelemos. A responsabilidade do futuro da lingua non está precisamente nos que estamos comprometidos con ela, está nunha clase dirixente, e non falo só da política, que utilizan o galego con fines retóricos cando lles convén pero que á hora da verdade pois mira para outro lado. Temos que valorar o patrimonio histórico e cultural e de identidade, o activo económico que para un país supón ter un idioma de seu, que non é unha lingua local, que nos comunica con outras do mundo como o portugués, o brasileiro. Temos que intentar sacar partido a isto e convertelo nunha riqueza, non nun problema.