-¿Como viviu os atentados de Bruxelas, a súa cidade de residencia dende hai moitos anos?
-O día dos atentados estaba traballando en Chipre. Daquela foi menos traumático do que sería se estivese en Bruxelas. Só ao regreso, tres días despois, dinme de conta do que era o medo nos rostros, a tensión nas olladas, a traxedia dos corpos sen identificar, os compañeiros feridos (a estación de Maelbeek está a carón do edificio onde eu traballo), a normalidade autista que se ía instaurando na sociedade. Non sei que sinto, estouno asimilando devagar.
-¿Cre que de vivir en Galicia habitualmente a súa obra literaria tería sido moi distinta?
-Os textos que eu escribo constrúense nunhas coordenadas xeográficas afastadas, isto é certo, mais constrúense tamén na base dunha tradición literaria, a partir da experiencia de vida, das lecturas, do que se escoita, do que se soña e do que acontece arredor de min. Algúns destes parámetros están claramente marcados pola xeografía, outros son independentes. Noutras palabras, si sería diferente, mais non podo adiviñar a magnitude desa diferenza.
