A autora viguesa vén de gañar o Premio Nacional de Literatura Infantil pola novela «Escarlatina. A cociñeira defunta», que xa ten precuela
06 oct 2015 . Actualizado a las 05:00 h.Ledicia Costas deixouno todo pola literatura. Poucos escritores hai en Galicia que poidan dicir o mesmo, pero seica a aposta da autora viguesa de 36 anos estalle saíndo ben. Costas ven de ser galardoada co Premio Nacional de Literatura Infantil pola súa novela Escarlatina. A cociñeira defunta. A obra, publicada por Xerais tras gañar o Merlín de Literatura Infantil 2014, recibiu outros destacados recoñecementos, como a súa inclusión na Lista de Honra do IBBY. O galardón que concede o Goberno español está dotado con 20.000 euros.
-¿Que sente?
-Primeiro unha enorme alegría como escritora, xa que é un premio que da visibilidade, algo difícil de acadar. Pero tamén é unha alegría colectiva. Entendo que é un xeito de dicir: aquí estamos os autores de literatura galega, que apostamos por ela e que temos presenza mais alá de Galicia. Sinto orgullo.
-É a quinta que acada este premio. ¿Somos unha potencia en literatura xuvenil?
-A cultura galega é unha potencia en xeral. En cine, teatro, música... e en literatura xuvenil, por suposto que si. Os anteriores premiados, Agustín Fernández Paz, Fina Casalderrey, Xabier Docampo e Paco Martín sentaron as bases. A xeración actual non sería o que é se non fora por eles.
-Vostede tocou todos os paus. ¿Queda con algún?
-Levo escribindo infantil e xuvenil desde os 14 anos. É unha modalidade narrativa na que me sinto especialmente cómoda. É un público moi crítico pero moi agradecido. A primeira novela que me publicaron, en 1999, escribina cando estaba estudando en secundaria e seguín apostando sempre por ela. Temos a necesidade de etiquetar pero eu considérome escritora no sentido máis xeral do termo. De feito a miña última obra é un libro de relatos para adultos sobre a Segunda Guerra Mundial. As etiquetas ás veces son mesmo unha cuestión editorial. E non sempre nos benefician.
-«Escarlatina, a cociñeira defunta», ¿ten versión noutros idiomas?
-Vai saír en castelán e catalán na primavera. E dáse a casualidade de que acabo de entregar en Edicións Xerais a precuela, que se chamará Esnovaldina, a pequena defunta e vai saír o ano que ven. Isto estaba pactado xa antes do premio, claro, pero vén estupendo.
-A gastronomía, tan de moda agora, está moi presente...
-Quería escribir unha obra na que a cociña tivese relevancia e ao mesmo tempo, abordar o tema da morte dos seres queridos, que é complicado de tratar coa rapazada. O que fixen foi escribir unha ruta gastronómica singular, para o cal creei un personaxe que é a cociñeira oficial do mundo dos mortos. Hai un neno que quere ser chef e os seus pais lle compran un curso de cociña por Internet que resulta estar impartido por esta muller.
-¿Que deixou pola literatura?
-Son avogada. Traballei coma tal e un día decidín apostalo todo pola escrita. Así levo case tres anos e non paro de recoller recompensas. Pero se algún día teño que volver ao Dereito, volverei.