Reigosa entrega unha nova novela do detective Nivardo Castro, un caso que se remonta á Segunda Guerra Mundial
09 nov 2014 . Actualizado a las 05:00 h.Volven o detective Nivardo Castro e o xornalista Carlos Conde en A vinganza do defunto (Xerais), a quinta novela da serie que arrancou con Crime en Compostela, hai trinta anos, un tempo que tamén pesa sobre os personaxes. «Teño con eles unha relación persoal, é dicir, entre persoas», explica o seu creador, o escritor e xornalista Carlos G. Reigosa (A Pastoriza, 1948). «Non son arquetipos, como tantas veces sucede na novela negra, coa mesma idade e trazos, senón que evolucionan co tempo. Agora andan polos 53 anos e imaxino que na próxima novela xa empezarán a falar da prexubilación». O caso que os ocupa fai que se remonten ata a Segunda Guerra Mundial, nun relato que arma a súa trama sobre feitos históricos e que acolle personaxes imaxinarios con outros reais, como o exalcalde Francisco Vázquez ou o histórico xornalista Celso Collazo.
-O punto de partida é un home que lle pide a Castro que investigue a súa morte cando se produza.
-E non o cre. Ata que ocorre o que ocorre e se presenta o avogado con máis cartos dos que contaba, porque el non o cre. Aí empeza a investigación, porque, tolo ou non, ten un compromiso en vigor co seu cliente.
-A investigación lévaos ata a Segunda Guerra Mundial: parece que aquí non pasou nada e en realidade foi todo o contrario.
-Certo. Crese que España non participa na Segunda Guerra Mundial mais que en episodios marxinais como a División Azul. Pero en realidade Vigo e A Coruña eran importantes bases de apoio para os submarinos alemáns que patrullaban o Atlántico sur. Tamén había espías británicos, porque aínda que Franco non ocultaba as súas simpatías polo Eixe, tampouco se enfrontou a Churchill, e conforme cambiaba a guerra tamén foi cambiando a súa posición.
-E por Galicia fuxían os xudeus primeiro e os nazis despois...
-A Coruña e Vigo, xunto con Lisboa, foron importantes nese sentido. Moitos xudeus escaparon de Alemaña a Francia, pero cando Francia cae, tiveron que fuxir a España. Ían ata Barcelona e logo cruzaban o país. Esta é unha novela, pero os feitos reais están aí, como cando Celso Collazo me contaba que había na súa pensión unha muller xudía que falaba yiddish e que seguramente era un deses contactos das redes de saída.
-Vostede xa tratou temas históricos como xornalista e como escritor. ¿Como conviven ambos?
-Hai un contaxio nunha dirección: a realidade contamina á novela, pero a novela nunca contamina a realidade. Mentres me sinto lexitimado na ficción a fabular, cando fago un libro de ensaio aínda nunca me fixeron unha crítica por falta de rigor.
-Aquí hai historia con maiúsculas, pero no fondo, o motor son as persoas e as súas vidas, mesmo os «malos».
-As novelas mídense pola densidade dos personaxes. Se se simplifican, empobrece. Os nazis, como concepto xenérico plural, encarnan o mal, pero os tres que aparecen na novela son tres amigos que de non ter uniforme e poder serían persoas normais. Iso é o ser humano: no moi malo sempre hai algo bo e no moi bo sempre hai algo malo.