Manuel Álvarez Torneiro: «Hai o perigo da repetición, de que o poeta chegue a plaxiarse a si mesmo»

Volve o poeta, volve Manuel Álvarez Torneiro con novo poemario, Onde nunca é mañá (Kalandraka). A presentación deste libro celébrase hoxe, ás 20 horas na sé de Portas Ártabras, na Coruña. Un dos poemas leva ese título, Presentación: «Eu non son o autor do texto rosa, / nin o acento das sombras. / Eu non lavei o rostro do heroe / nin os pés do mendigo. / Non teño máis que un nome / gastado no balbordo e na impaciencia. / E as débedas que medran na penuria. / E non son letrista que distrae / ao que contempla o mar ou escoita un laúde...». Algún tempo despois de recibir o Premio Nacional de Poesía 2013 polo libro Os ángulos da brasa (Kalandraka) confesa: «Estou atordado».

-¿Que podemos atopar en «Onde nunca é mañá»?

-A min cústame moito traballo falar da poesía, sobre todo da miña. Este libro ven sendo a continuación do outro (Os ángulos da brasa). Eu non teño máis que un libro con distintos títulos, pero é o mesmo sempre. Non ves acabado nunca un libro, quedan flecos, cousas por dicir e entonces queres rematalo e volves outra vez a escribir e non acabas tampouco porque, como dicía o bo de Octavio Paz, un escritor que leo moito, non facemos máis que un proxecto de libro, dese libro que nunca chegamos a escribir. Ten razón, estamos sempre na mesma historia, dándolle voltas ao mesmo.

-¿En que acaban esas voltas?

-Hai o perigo da repetición, hai un momento en que o poeta chega a plaxiarse a si mesmo e a escribir o que xa escribiu hai trinta anos e moito mellor, ¡moito mellor o de hai 30 anos! [ri]. Son manías que non podes evitar. Este é un libro que está coidado. Eu son moi esixente comigo mesmo, nunca dou algo a imprenta que non me convenza, aínda que iso tiñan que dicilo os lectores.

-Despois de recibir o Premio Nacional de Poesía, ¿hai un certo medo a volver publicar?

-Este é un libro que naceu un pouco acomplexado, porque está aí o outro, o Premio Nacional de Poesía, que fíxolle a puñeta. O listón púxoo tan alto que non podes escribir cousas inferiores as que che deron a gloria, o éxito ou como queiras chamarlle. Iso é o difícil, pero non hai outra cousa. Estou contento co libro, está moi coidado, como fai Kalandraka e Luís Rei (responsable da colección Tambo na que se publica). É un home que ten moita sensibilidade, que trata os libros con cariño e con moito gusto. Estou agradecido, contento e un pouco acomplexado porque o outro foi un libro un pouco abusón, que levou catro premios en pouco máis de meses e, claro, ese é un fenómeno que non se dá, que non é nada corrente.

-A este ritmo, ¿para cando outro?

-Estou en dique seco, estou limpando fondos, varrendo a cabeza porque foi moito todo o do premio nacional, foi como se che deran un golpe e quedaras noqueado, zombi. E teño que repousar.

-¿Cando escribiu este libro: antes ou despois de «Os ángulos da brasa»?

-Este foi escrito practicamente á par do outro, pero moi lentamente. Cando publiquei o outro díxenlle a Luís [Rei] que tiña un novo libro, e pediumo. Pero expliqueille que había que revisalo, incluso reescribir moitas cousas e estruturalo porque os poemas están aí, pero de calquera maneira. E iso que eu nunca escribo cun método de seguimento temporal. Eu fago poemas e cando teño 25 ou 36, digo, outro libro.

-¿Cales son os temas dos versos deste poemario?

-Son os de sempre: o cabreo, a malaleche, a memoria, o amor, a perda de todo, que te vas facendo vello [ri]. Por iso agora non escribo, espero que veñan tempos máis sosegados.

---

---

---