Calquera intento de definición quédalle pequeno ao que propón Mónica de Nut. O seu golpe radicalmente anovador non coñece de fronteiras entre estilos. Unha actitude punk sobre unha formación clásica mesturadas coa paixón pola música galega de ráiz que vén de asinar o seu segundo disco
20 dic 2013 . Actualizado a las 14:45 h.Quen a teña visto saír de atrás dunha árbore logo de escoitar, sen saber onde mirar, a súa voz ata entón oculta, de viaxe coa virtuosa guitarra de Virxilio da Silva, coñecerá de que estamos a falar. Mónica de Nut (Vigo, 1976) vén de presentar no Culturgal o seu segundo traballo, Dos Fíos Invisibles Chegan As Cores.
-¿A onde levan estes fíos?
-A base creativa e o motor do directo somos dous. Virxilio, guitarra e efectos, e eu, voz, efectos e algún instrumento. Puxémonos a gravar o disco e chamei a Marcelo Dobode, gran coñecedor do noso folclore, percusionista. Logo vin que nalgúns temas me apetecía meter algo de vento metal, moi luminoso, poderoso. E chamei a Javi JDjazz, trompetista. Así que faremos tres formatos, a dúo, trío con Marcelo e cuarteto con Javi.
-¿Cal deles vai ir a Ourense?
-Pois ningún. Retomo un espectáculo, Voz Soa, que tiña o ano pasado. É un concerto con voz a capela, e tamén amplificada, algo performático. Pero o día 29 estaremos co trío no Rincón, en Cangas, nunha taberna, nun concerto especial e moi interesante.
-Imposible definirlle un estilo.
-Nós inventámoslle un nome: música palleira. Non ten pedigrí, é unha mestura de razas, de música tradicional, de jazz, de rock, blues, folk, música clásica... Pero o fío condutor é a nosa forma de sentir todos eses estilos. A miña formación é moi ecléctica; aínda que academicamente formeime no conservatorio, na música clásica, sempre bebín do jazz. Así que retomo a liña do disco anterior, pero deixando a un lado as programacións electrónicas que lle daban ese aire exquisito e delicado. Non está composto en estudo, no laboratorio, senón que se forxou no directo e no ensaio. Neste senso é máis fresco, eu diría que bruto con lirismo, moi visceral.
-A min dáme que todo isto ten algo moi punk. Non tanto no musical coma na actitude...
-Iso é. Eu síntome moi punki. Unha necesidade de rachar con todo e reconstruílo, a ver o que sae. Facer dun tema tradicional un blues ou dun tema clásico algo moi experimental. Pero tamén dende o punto de vista de como sentir este momento que vivimos, tanto no individual coma no colectivo. Rachar esquemas que xa non funcionan e deixar que flúan eses fíos sen pretender forzalos, sen prexuízos, sen xerarquías. Se a xente non vai aos teatros haberá que levar a cultura á rúa. A ópera non é mellor ca unha banda de gaitas de pasarrúas; só é diferente. Buscar a frescura, repetir sen repetir, a maxia de conseguir algo novo no cotiá.
-¿Que papel xogan neste senso os Premios da Música?
-Formo parte da directiva da asociación Músicos ao Vivo, así que ningún presentamos os nosos traballos. Pero síntome moi partícipe, moi próxima por exemplo ao Taller Atlántico Contemporáneo. É curioso que neste intre de retroceso horrible no apoio á cultura, Galicia sexa un verxel. O importante dos premios non é a lista de gañadores, senón dar luz e gañar espazos para o espectáculo de riqueza que é a música galega.