-¿Como viviu a crise da RAG?
-Pois con tristeza, pero tampouco teño coñecemento dende dentro. Supoño que son cousas habituais en calquera relación de xente que ten un proxecto común e que non todos teñen por que pensar o mesmo. Incluso non sería enriquecedor. A mágoa é que transcendesen cousas que ao mellor, doutro xeito, solucionábanse sen darlle tanta importancia É como o vexo dende fóra. Oxalá todo iso quede esquecido. Admiro moito ao presidente que hai agora, pero admiraba tamén moito a Ferrín. De feito, ata nos meus libros teño feito chiscadas de historias del. E para seducir aos meus alumnos, cantas veces lles falei de Suso, de O Crepúsculo e as formigas.
-Viviu como docente o fervedoiro do comezo da normalización. ¿Custoulle algún desgusto?
-Facer teatro na aula e facelo en galego non estaba ben visto pola dirección, xa cando a normalización comezara. Aínda había a quen lle custaba, coa lei por diante, aceptar esas cousas. Chegaron a intentar complicarme a vida, pero o alumnado, os pais e moitos compañeiros, por suposto, sabían que iso era algo absurdo e as cousas acabaron como era xusto que acabaran.
