-O seu discurso aborda a modernidade da poesía de Rosalía. ¿En que radica esa modernidade?
-Expoño no meu discurso que na data do 1880, Follas novas é un fito illado e excepcional no panorama poético peninsular. A palabra rosaliana é un completo e complexo adianto de tódalas claves fundamentais da lírica moderna (a condición do suxeito lírico, as estratexias comunicativas, a imaxe simbólica), que, entre nós, chegarán logo coa xeración da vangarda.
-Como poeta e crítico, ¿como ve hoxe a literatura galega?
-Véxoa ben no ámbito da creación (en tódolos xéneros) e dos estudos (literarios, históricos), pero, pola contra, preocúpame moito o abandono lector. Ademais, estamos entrando nuns tempos e nun tipo de sociedade que parece que tenta coutar a memoria e maila imaxinación, pendentes só da máis mostrenca practicidade e da adición ás máquinas, ós obxectos, e ó que se lle amosa coma imaxe (non como palabra fundante). Todo isto supón un grave perigo que non sei a onde nos pode levar. Un crítico italiano sentenciaba, ó respecto, que «literatura» -polas rotas que se albiscan- estaba deixando de rimar con lectura, con escritura e con cultura.
