Agora queres contactar con el e non podes, porque o seu número está na axenda do teu móbil e o teu móbil debe telo el, pero está apagado ou fóra de cobertura, así que non tes xeito de contactar. Entón páraste a pensar e ocórreseche que o mellor é chamar a Sara, que Sara ten que ter o seu número porque foi quen cho presentou, así que colles o teléfono fixo e chámala.
Apañas o auricular e fas un xesto de fastío porque non che gusta nada iso de non ter o móbil contigo e estar dependendo dun fixo, que agora nin sequera podes saír da casa, co que te agobia a ti iso. Ademais, necesitas contarlle o de onte a algunha amiga, desde logo non a Sara, que non tes demasiado feeling con ela, a pesar de que foi ela quen cho presentou. E falas con Sara, e pídeslle o seu número, desculpándote coma se o perdeses, e cando xa o tes non esperas nin un segundo en marcalo, coma se che fose a vida niso. Pero o seu móbil, coma o teu, tamén está apagado ou fóra de cobertura, así que non hai forma de falar con el, nin sequera para intentar recuperar o teu.
Iso, maldita sexa, obrígate a quedar na casa, algo que non desexabas, pero precisas esperar a que o seu móbil volva estar operativo para poder falar con el.
Sentas no sofá do salón, aproveitando que teu pai non está, coma case sempre, e que non precisas a intimidade do teu cuarto, e pos os cascos, que conectas ao mp3, porque non tes o móbil, e dáslle a play, e avanzas polas cancións de Love of Lesbian ata que te detés cando escoitas demasiado fuego en tu corazón, arde lo que amas a tu alrededor, na voz desgarrada do vocalista de Manos de Topo, que che pon a pel de galiña con esas letras inflamadas e esa sintonía que che tirotea os sentimentos. E permaneces así, sen facer nada, só escoitando, durante máis de media hora, ata que volves marcar o número, a ver se esta vez hai sorte.
Pero, nada, nin o del nin o teu. Ambos os dous continúan apagados. Así que volves estomballarte no sofá e continúas escoitando música. Pero cada vez estás máis impaciente e érgueste con máis frecuencia ao teléfono, a ver se hai sorte e por fin podes conectar con el. Van pasando as horas e non hai sinal de que ninguén colla a túa chamada. Todo son chamadas perdidas, chamadas perdidas, chamadas perdidas.
Ao final, desesperada, decides saír da casa, aínda que quedes incomunicada, porque non aguantas máis ese encerro. Antes, realizas a última intentona e por fin, sorprendida, descobres que soa o sinal e que alguén responde do outro lado.
Escoitas a súa voz, evasiva, que se desculpa, que pon escusas porque hoxe non pode quedar contigo. E non, el non sabe nada do teu móbil nin ten constancia de que quedase tampouco na súa casa. Está seguro. E ti insísteslle en que queres velo, en que queres falar con el, e tamén bicalo, acariñalo. Pero el está en Vigo por motivos de traballo e hoxe non pode prestarche atención. Ti insistes, cos teus teimosos 17 anos, e dislle que despois do do día anterior non pode despacharte así, sen máis, por moito que diga que vos vedes outro día. Logo dun intercambio verbal cariñoso e tenso ao tempo, dun tirapuxa durante o que non cedes nin un centímetro, acaba por renderse e por dicirche que vale, que de acordo, pero que el está en Vigo e logo ten que marchar á Coruña e que non pode baixo ningún concepto volver a Baiona, e que se queres achegarte a Vigo el ten unha hora para tomar un café contigo antes de marchar, pero que ten que ser xa, porque logo el marcha e xa non vos podedes ver nin falar. E, sen pensalo dúas veces, saes a toda velocidade, pechando dun golpe a porta da casa, camiño da parada do autobús.