«Os xogos olímpicos de Ningures» é a última entrega de David Pintor e Carlos López no eido da literatura para rapaces
02 abr 2012 . Actualizado a las 15:39 h.O deporte é terreo fértil para a épica, as heroicidades colectivas e a superación individual. Pero tamén é un espazo que se pode ver dende a perspectiva do humor. Ese é o fío condutor dos breves relatos que conforman Os xogos olímpicos de Ningures (Galaxia), a última entrega de David Pintor e Carlos López Gómez no eido da literatura para rapaces (e que tamén poden ler os adultos).
Como Pinto & Chinto asinan as súas ilustracións e creacións de humor gráfico en La Voz, un espírito, o de buscarlle a vea cómica á vida, que preside os seus traballos. Tamén neste libro. «É un ámbito que se presta moito a esa interpretación, con gran cantidade de posibilidades, non só a variedade de especialidades deportivas e os seus practicantes, senón mesmo os xuíces ou os equipos», relata Carlos López. David Pintor engade que o tema era moi do gusto da parella, e lembra creacións anteriores como as protagonizadas polo peculiar deportista Tito Longueirón nas páxina da revista Golfiño.
Os xogos olímpicos de Ningures é unha recompilación de relatos breves, cada un sobre un deportista procedente de Ningures, unha terra tan propicia para o deporte -os personaxes do libro compiten en case todas as disciplinas existentes- como descoñecida. «A xente vai pouco a Ningures», reflexiona Carlos López. «Debería ir máis».
Os moitos seguidores do traballo de Pinto & Chinto en La Voz ou nos seus libros reatoparanse coa marca da casa: un humor surrealista, «con elementos do nonsense», como di Carlos López, pero no que non faltan nin a tenrura nin a imaxinación. «Hai un contaxio do que facemos no xornal», asume Pintor, «o que significa que buscamos sempre a risa, extraendo o mellor humor de cada personaxe».
Existe unha nova achega ao apartado gráfico. David Pintor: «No xornal somos fieis a un estilo, a unha continuidade, pero nos libros gústanos explorar outro tipo diferente de debuxos. Noutros libros tiraba máis por unha liña clara, máis lírica, pero neste os lectores atoparán un rexistro diferente».