?Unha historia de perdedores, nun ambiente frío, presenza de chuvia... ¿Non teme un contraste físico-mental co lector do mes de agosto, presuntamente situado nun ambiente caloroso?
?Terá que aclimatarse. Tamén pode pasar a páxina. Pero penso que se o que se conta está ben contado ao final acabará atrapando ao lector. Se o día anterior che gustou o que liches, é probable que busques máis nos exemplares dos días seguintes. Cada capítulo son cinco ou sete minutos de lectura. Ademais, no verán se poden vivir todos os estados anímicos, se pode sufrir ou se pode ser feliz no mes de agosto.
?Un accidente de tráfico como detonante na súa novela.
?É o que activa as consecuencias posteriores, é o feito que marca cómo vai repercutir a todos os personaxes. Sen ese accidente de tráfico non habería historia, ten unha repercusión en todos eles.
?¿A historia era algo latente no seu imaxinario?
?A historia desta novela nacera o ano pasado, xa pensando na novela por entregas. Tiña unha idea vaga, pero non pensara nos personaxes, sabía máis ou menos o punto de partida, pero pouco máis. Logo xurdiron outras historias, outros traballos e Vía secundaria quedou estacionada. Pero se pode dicir que esta historia naceu no 2009.
?O xurado eloxiou a súa prosa elaborada. ¿Non hai unha especial dificultade para conseguir ese nivel redaccional nun espazo tan acoutado?
?Non sei escribir doutra maneira. O feito de escribir por entregas invita a pensar que hai que rebaixar o ton literario, pero eu penso que non ten que ser así. O que ten que referendar é unha base literaria sólida. O argumento pode atrapar ao lector, ao mellor o conseguía, pero sempre pensaría que podería mellorar os arames da novela. A forma é tan importante como o fondo. Por iso haberá un exercicio previo de pulimento antes da publicación. Pequenos detalles, algunha frase mellorada.