Fina Casalderrey recibe hoxe a homenaxe do Salón do Libro Infantil e Xuvenil de Pontevedra, unha iniciativa á que está vinculada desde a súa primeira edición, hai dez anos. Unha homenaxe que recoñece que lle dá «un pouquiño de pudor». «Paréceme fermoso e estou agradecida», asegura, mientras que apunta que na súa intervención pedirá «amor ao noso país e á nosa lingua; creo que se amas o teu, amas o resto e non estás en contra de nada».
-Esta é a décima edición do salón ¿Considera que é xa unha referencia a nivel estatal?
-Sí o é a nivel de todo o Estado. De feito veñen xornalistas, escritores e ilustradores ou editores, que se sorprenden que nunha cidade pequena haxa un salón diferente, que ten como protagonistas aos máis novos.
-¿Cre que esa é a particularidade deste Salón do Libro?
-Creo que si, que este salón está para seducilos a eles. Con rincóns maravillosos que cada ano te sorprende con algo diferente. Sempre pensas, este ano vailles custar, pero cada novo ano volve a sorprender a calquera que se achega.
-¿Que lle parece o tema desta edición, o amor?
-É un tema precioso, porque ademais o amor é, como quen di, a vida. Paréceme un tema que o engloba todo. Nas grandes novelas sempre está o amor presente.
-¿Percibe ese bo momento da literatura infantil de que se fala?
-Algo de verdade haberá. Non hai máis que mirar ao Premio Nacional deste ano, Agustín Fernández Paz. É a cuarta vez que se lle da a un galego, e creo que eso fala de saúde. E iso escribindo en galego, co que hai premios aos que non tes nin opción. Ademais, creo que interesa fóra, hai editoriais que queren traducir. E iso é bo sinal. A principios dos noventa falábase do bum, da explosión da literatura infantil e xuvenil, pero hoxe é algo máis, é unha consolidación.
-¿Que prepara?
-Agora estou dándolle voltas a unha cousa que teño na cabeza, pero que necesito tempo. E para unha muller aínda non é tan doado dicir eso de: «non me molestedes que estou inspirada». Aínda por riba da literatura está o afecto aos meus e hai cousas para as que teño que esperar. Ademais dou clase. Intento máis estar lendo que escribindo seguido. Son moito de arroutadas, nada disciplinada. Si rematei un traballo para o Concello de Pontevedra, unha historia que ten como fondo a educación vial.