Comezou co golf tras ser operado e agora promove a práctica de deporte en casos similares
13 ago 2024 . Actualizado a las 14:07 h.Carlos Iglesias Souto (Arteixo, 1966), veciño de Culleredo, é vicepresidente da Asociación Galega de Deportistas Transplantados e en Diálise (Detradi Galicia). Leva 14 anos transplantado e ve na actividade física un xeito de conseguir unha mellor calidade de vida e tamén de dar visibilidade as doazóns.
—Cal é a súa historia?
—Diagnosticáronme artrite reumatoide aos 25-26 anos. É unha enfermidade particular e non a todos nos afecta igual. No meu caso era bastante severa, con moita dor nas articulacións e limitábame moitísimo. Os tratamento daquela tiñan consecuencias que eu descoñecía e nunhas analíticas descubríronme a perda da función renal. Co paso do tempo foi a máis e tiven que comezar coa diálise, primeiro na casa, pero unha infección obrigoume a ir a hemodiálise, no hospital. Aterrei de golpe coa enfermidade e cheguei a unha consciencia esaxerada do meu problema e da forma de tratalo.
—A que se dedicaba?
—Era formador ocupacional, de cursos do INEM. Tiña un traballo que me encantaba, pero os que padecemos isto temos moitas analíticas, moitos días de faltar ao traballo e todo complícase. No meu caso entrei nunha lista de espera e chamáronme no 2010 porque que era candidato a un transplante. Toda a odisea de facelo durou unha semana. Afortunadamente saíu todo ben. Quedei moi contento co trato recibido e coa profesionalidade do persoal do Chuac. E aí comezou outra vida.
—Canto cambiou?
—Pegou un xiro de 360 grados. Para empezar xa non traballo. Ao principio foi un pouco traumático, todo o mundo ten un proxecto de vida, unhas expectativas profesionais e todo iso vese truncado por algo que non se elixe, pero hai que adaptarse. Como me sobraba tempo intentei estar activo.
—Xa era deportista?
—Si, pero no tempo que me permitía a xornada laboral, que era esgotadora. Estaba nun club ciclista e con esas limitacións intentaba facer. Agora dispoño de máis tempo, véxome máis competitivo, pero agora teño outras limitacións polos riscos do deporte que escolles e as limitacións que che pon a medicación. Cando me transplantaron, os médicos dixéronme que podía ir coa bici, polo paseo marítimo, ou andar, pero aos dous meses xa se volve moi monótono. Unha amiga díxome do campo de golf da Coruña e anoteime. Antes nunca practicara. Fixen un curso de iniciación e amizades, e pareceume ben seguir, sacar o hándicap que che permite saír a un campo de golf. Iso xa era máis divertido. Ademais, permite que consuma algo do meu tempo libre e estou agradecido porque a cabeza tamén funciona de forma paralela e así estás ocupado.
—Polo que se ve gustoulle?
—Non me estanquei e seguín facendo cousas. Organicei torneos de golf solidarios e tiven un pouco de nome no mundillo do golf. Apareceu unha asociación española que facía campionatos de España para transplantados. A primeira vez que fun con eles foi en 2016, cando participei nuns xogos mundiais en Málaga, onde había uns 2.500 deportistas. A experiencia deportiva foi como foi, o importante foi participar, pero a persoal foi moi enriquecedora.
—Que destacaría?
—O máis importante de todo é fomentar a doazón. Hai moito deportista que participa só por fomentar e dar grazas a quen un día lles deu vida, e que se preocupa de coidar ese agasallo que lle fixeron. En España somos o primeiro país do mundo en doazóns de órganos, pero por iso non todo está feito, hai xente que morre todos os días esperando por un órgano. A sorte que temos os enfermos de ril é que temos un tratamento substitutivo, pero hai xente de corazón e do fígado que queda no camiño. Hai moitas barreiras que quedan por derribar: as negativas familiares, as expectativas que a xente se fai na vida e non teñen sentido... Cando participamos é para demostrar as nosas habilidades, os esforzos, pero tamén para fomentar as doazóns.
—Cando son esas probas?
—As mundiais e os xogos europeos de transplantados cada dous anos, e hai unha entidade que anualmente organiza os campionatos de España para transplantados. A miña bagaxe dende 2017 é que son tres veces campión de España e unha vez campión do mundo.
—Como é a competencia?
—Dura, moito irlandés que leva xogando ao golf dende o neno, son unha potencia. Eu acabo de volver dos europeos en Lisboa. Quedamos cuartos en parellas, empatados cos terceiros, e en individual, sétimo duns 40 inscritos.
—Montaron unha asociación.
—Si, un grupo pequeno de galegos transplantados montamos Detradi Galicia, con sede en Pontevedra. Levamos dous anos e aínda estamos en cueiros.
—Cantos son?
—Poucos, unhas 10 persoas. Temos que darnos a coñecer. Igual que me pasou a min, a xente non sabe que se organizan uns xogos. Os obxectivos é fomentar a doazón e máis a vida sa entre as persoas transplantadas e as que están en diálise. A loxística dunha persoa en diálise é complexa porque hai que organizarlle citas noutra cidade para facer a diálise cada dous días. Intentamos coa asociación abaratar custes. Xa temos un patrocinio moi importante por parte de Ence para participar nos eventos. No meu caso a enfermidade sorprendeume adulto, coa miña formación e traballo, pero non en todos os casos é así e nalgúns temas chega a situacións dramáticas. Se che colle na idade moza vas ter poucas opcións de chegar ao mercado laboral e non vas poder gastar os cartos nestas cousas e vas ter que facer malabares para levar unha vida digna. Nós facilitamos o acceso ao deporte e é posible contactar con nós no correo asociacion@detradigalicia.org ou nas nosas redes sociais.