Pregón do escritor e xornalista da Voz Luís Pousa para inaugurar a 50 Feira do Libro da Coruña
03 ago 2021 . Actualizado a las 23:22 h.Benqueridos [...]
Cumpre a feira 50 anos, que son os mesmos que cumprín eu neste 2021 difuso, así que debe de ser por iso que desde que comezan os meus recordos, as casetas de agosto xa estaban aquí, co seu festín de libros, escritores, lectores, editores, ilustradores, comiqueiros e, por suposto, libreiros, xentes todas da bendita seita da letra impresa, adictos á tinta en busca da súa dose diaria.
Hai outras feiras do libro. Talvez incluso sexan máis importantes. Hai feiras que tamén cheiran a árbores, a sombra, a verán. Pero non coñezo ningunha outra feira que cheire a brea, a salitre. Ningunha que teña como banda sonora de fondo as bucinas dos petroleiros e as sirenas dos remolcadores. Eu, que aprendín a contar a dous pasos de aquí, nos peiraos, lendo os nomes do Sertosa 1, Sertosa 2, Sertosa 3… e así ata o infinito de Cantor, tamén aprendín a ler nestes xardíns, nos tempos mortos en que non me asomaba con pánico submarino ao estanque dos peixes laranxas, ou cando non me balanceaba nas cadeas do monumento a Concepción Arenal, ou cando non usabamos de porterías os arcos polos que soben as roseiras.
Aprendín a ler porque quería saber que dicían aquelas letras que lle saían da boca ao tío Gilito e aos sobriños de Donald, a Sir Tim O'Theo, a Rompetechos, a Zipi e Zape, a Carpanta, e a Mortadelo e Filemón.
Aprendín a ler nos cómics de Bruguera que comprabamos aquí mesmo, na feira de agosto, ou como moi lonxe, no quiosco da Mariña, que era, e aínda é, coma se á feira se lle escapase unha caseta díscola para facernos felices os 355 días do ano en que non hai Feira do Libro na Coruña.
Como todos os fillos de Bruguera, pasei con toda naturalidade do Don Miki e Flash Gordon a Astérix e Mafalda, e de aí a Huckleberry Finn, Moby Dick, A Historia interminable, Drácula, A illa do Tesouro a Ilíada, Cervantes e Tolkien. Como Borges, eu tamén estou moito máis orgulloso do que teño lido que do que teño escrito, aínda que, por suposto, resulta moito máis fácil chegar a esta conclusión no meu caso que no do tótem arxentino. E disto tiveron moita culpa -case toda a culpa- estes xardíns, onde ademais de palmeiras, ombús, magnolios, piñeiros e rosas, brotan escritores, e non uns escritores calquera, porque este Recheo ten un exquisito gusto, senón algúns dos máis grandes de todos os tempos, como Pardo Bazán, Valle-Inclán, Curros, Castelao ou Wenceslao.
Hai quen pensa que estes habitantes dos xardíns dos que falo, como dona Emilio ou don Ramón, son simples estatuas, pero eu, que tiven a honra de entrevistalos un a un cando o xornalismo consistía en cousas bonitas como botar unha parolada cun busto de bronce, podo dar testemuño de que todos os escritores que medran neste zoo de pedra de Méndez Núñez están moi vivos e aínda teñen moito que contar.
Así que este agosto, como todos os agostos desde que teño memoria, volverei pasear entre as paradas desta feira alegre e ruidosa (como deben ser todas as feiras) e procurarei de novo algo que levar aos ollos durante as sestas de verán, porque, como dixo alguén, a vida é curta, pero a tarde é longa. E a literatura é aínda máis longa, tan longa que sobre os seus lombos percorres, sen apenas decatarche, os anos luz que separan a Spirou, Fantasio e o Marsupilami de Rosalía, Julio Cortázar, Ánxel Fole, Georges Perec, Idea Vilariño, Rafael Dieste e Italo Calvino, que tamén demostraron que neste mundo hai moitos mundos, inframundos e sobremundos, e que basta abrir un libro para descubrilos, e que che sacudan o cerebro ata que berras de ledicia.
É 1 de agosto nos xardíns de Méndez Núñez, o da honra sen barcos moito mellor que os barcos sen honra. Don Casto, que tanto sabía de naufraxios e de buques, tamén debía de saber o seu de literatura, porque se ler é navegar, escribir sen dúbida é naufragar, pero naufragar na illa de John Silver, ou na de Robinson Crusoe, ou na do vello Sinbad de Cunqueiro. Naufraguemos, leamos e nademos coma se se fora acabar o mundo, porque igual se acaba e, polo menos, que a fin do mundo nos pille lidos e bañados.
Feliz feira, feliz agosto, feliz Coruña.