Son unha especie en perigo de propagación. Pertencen a unha raza escura, cetrina, que existe dende o comezo dos tempos. Porén, nesta época fría e cibernética, posúen unha certa propensión expansiva. Mesmo teñen detrás a estólidos que contribúen á extensión do seu campo de batalla: a irracionalidade. Pero a culpa non é das redes. O problema son os rabaños desbocados, salvaxes, agrestes. «As mandas»: conxunto de animais da mesma especie que andan xuntos. Os violentos. Covardes sempre. Os violentos, raza luciferina, pústula do demo. Os violentos non coñecen a cor azul da alegría. A súa alegría é carroñeira, de restos, de trozos de cristal rabuñando a alma. A súa vida, ruín, é unha vida en branco e negro. Aliméntanse do ruído, grito a grito, golpe a golpe: onde os versos non existen. Vexo imaxes no televisor de rabaños contra rabaños, corneándose, tirándose vasos. Os violentos. Escribo esta columna con rabia. Con tanta dor que a tinta dos dedos é tinta de cicatrices. As túas, Samuel. Cruzouse contigo a desventura. O rabaño. Cruzouse contigo a despedida dunha noite de verán cando o verán, cativo, era só unha gota de esperanza. A túa -as túas esperanzas- quedou sepultada no mar de Riazor, ou do Orzán, ou nas praias felices e bravas da Coruña. Alí as sereas son de luz e espuma. Alí aínda hai un espazo para seguir, paso a paso, camiñando. Detesto aos violentos. Maldigo ata a súa sombra. E escribo esta columna chorándome a impotencia, a inutilidade, o sensabor de cada unha das miñas palabras. Detesto aos violentos e solicito, orando, a súa desaparición inmediata. Aos violentos non debemos nin sequera miralos. A ti, si. Os teus ollos limpos e libres. Descansa en paz, Samuel.