«A maioría das rehabilitacións tenas que autorizar o Concello, non nós»
A CORUÑA CIUDAD
Patrimonio Cultural se defiende de las críticas que la sitúan en la diana por los retrasos en las intervenciones
26 may 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Propietarios y vecinos repiten una vez tras otra la misma queja: «Los plazos son eternos». ¿Y la culpa? «Patrimonio». Es un clásico. Rosario Fernández-Albalat es la jefa de servicio de la delegación del organismo que tan pocas simpatías despierta entre los que residen intramuros. Hablamos de la Dirección Xeral de Patrimonio Cultural en A Coruña. «Ás veces infórmase aos particulares de que ‘está pendente de Patrimonio’, sen sinalar se a documentación xa foi remitida á Xunta. Noutros casos non se especifica que se atopa na comisión de seguimento municipal», aclara Fernández-Albalat.
La pregunta que se hacen muchos es por qué se dilatan tanto los plazos, incluso en los inmuebles en riesgo de ruina. «O conxunto histórico conta cun plan especial de protección, o Pepri, polo que a competencia para autorizar as intervencións que se desenvolvan nel é do Concello», subraya la delegada autonómica. Hay, eso sí, excepciones: «Os bens declarados BIC individualmente, as obras promovidas pola Consellería de Cultura, as que sexan titularidade da Igrexa e as actuacións arqueolóxicas. Está claro que a inmensa maioría das intervencións teñen que ser autorizadas polo Concello, non por nós». No es así en las obras que no están previstas en el plan de protección. «Aquí si que se precisa a autorización da Consellería». ¿Qué actuaciones son? Desde obras de renovación urbana en los pavimentos a nuevos diseños de elementos de iluminación.
Los plazos
Fernández-Albalat defiende: «Nas licenzas que precisan do visto bo de Patrimonio, a lei establece un prazo máximo de tres meses que se está a cumprir sobradamente. Outra cousa é que o proxecto non sexa correcto e teña que modificarse. Actualmente, hai algún proxecto de renovación urbana que se presentou en setembro pasado, se resolveu desfavorablemente en outubro e o Concello non volveu remitilo corrixido».
En las autorizaciones arqueológicas que afecten a obras particulares, «tardamos de media dúas semanas en autorizar os controis arqueolóxicos ou os proxectos de sondaxes dende que entra a documentación completa», alega la responsable de Patrimonio.
Un casco histórico incomparable por su situación con sus «hermanos» gallegos
Las comparaciones con otros cascos históricos son tan recurrentes como desacertadas, según la experta en protección patrimonial. «O de Pontevedra, ata hai moi pouco, era o único centro urbano que tiña a cidade. De igual xeito, o conxunto histórico de Santiago ten unha forte presenza na vida urbana compostelá, sendo o centro urbano aínda hoxe en día», explica Rosario Fernández-Albatat.
La situación periférica del de A Coruña, sin embargo, sí puede tener un lado positivo: «Non creo que a súa situación xeográfica sexa a causa pola que se pode estragar este barrio. Ademais, ás veces é unha protección fronte ás tensións urbanísticas». Fernández-Albatat cree aún así que la marcha de las obras para recuperar la zona más antigua de la urbe «non van a bo ritmo, están regular».
Mensaje a los propietarios
«Os que non realizan a súa labor de conservación, á que están obrigados por lei, e no caso de que o Concello non lles obrigue, teñen que ter claro que o deterioro extremo non vai ser motivo suficiente para rebaixar a protección dun inmoble. A súa inclusión nun catálogo de protección baséase nos valores culturais do edificio, non no seu estado de abandono. Ademais, ten por finalidade precisamente evitar a súa desaparición», recuerda la jefa de servicio de Patrimonio Cultural en A Coruña.