Pedro Brandariz: «Hai anos que non corto o pelo, e non penso peitearme na miña vida»

La Voz

CAMBRE

VÍTOR MEJUTO

21 oct 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

A la cita acuden dos Pedros. «Meu pai tiña moitas ganas de coñecerte», informa Pedro hijo. «Para diferenciar, no ámbito familiar son Pedrito», aclara. Tras besar a sus padres y hacernos la foto de rigor, comparto mesa con este cómico en la cafetería del Ágora. Muchas miradas se dirigen a él. Es un personaje. «O meu físico é moi característico, aprendín a rirme del. Chego a un sitio e fíxanse en min, teño iso gañado. Vesme, e quedas coa miña cara. Guapos sodes moitos, pero feos somos menos», comenta con buen humor y da un sorbo a una coca cola. «Non me gustan nin o viño, nin a cervexa, nin o café», confiesa Pedro Brandariz Gómez, nacido en el sanatorio Belén hace 40 años y vecino de San Pedro de Nós. «Vivo na casa de meus pais e non penso marchar», asegura. La charla promete.

Esta tarde actúa en Cambre

Esta temporada forma parte de la nómina de colaboradores del programa Luar, junto con Lucía Veiga. Es una evolución del exitoso show Eu queríame casare con el que recorrieron toda Galicia. Hace monólogos, teatro, protagoniza cortos... Hoy estará en O Graxal, de Cambre, a las 20.00 horas, con su Technologies. «Gústame abarcar moito aínda que aperte pouco. Cando me chaman para algunha curta digo que si, e ás veces penso ?para qué me metería...?. Wonderful People e outras series web nas que participo están levando premios e están presentes en festivais. Non podo renunciar ao teatro, pero o audiovisual queda gravado para sempre», relata Pedro. Tan polifacético es que quedamos en el Ágora porque justo después, como cada jueves, dirige un taller de clown, de payaso. «Ensino á xente a facer rir», destaca. Acaba de estrenar un monólogo sobre su relación con la tecnología. «Teño un grupo de WhatsApp comigo mesmo, para mandarme cousas. Son observador e a miña inspiración son as cousas que me pasan», reconoce. Además, tiene una empresa de gestión cultural, Dinamo Produccións, y hace pocos meses abrió la librería Carapuchiña Feroz en la calle Fanny Garrido, al lado del Peruleiro. «Non tiña nin idea do sector editorial nin de marxes comerciais. É de libros para nenos porque son os que me gustan. É un capricho, non me dá rendibilidade, pero tampouco me quita moito. As fins de semana facemos obradoiros e outras actividades, e vén moita xente», asegura.

Películas aceleradas

No piensa demasiado en el futuro. «Son como El Cholo Simeone, partido a partido. Non me faría un plan de pensións». Estudió en el Neira Vilas de Perillo y «pasaba desapercibido. Nunca tiven ningún problema». Siempre quiso ser maestro y se formó en Santiago, pero jamás ejerció de profesor de primaria. De pequeño contaba chistes y escuchaba los de Gestal y Farruco en casetes. Me habla de sus cuidados capilares. «Hai anos que non corto o pelo, e non penso peitearme na vida. Téñoo moi fino e fórmanse como rastas. Pódese dicir que purgo pelo de vez en cando. Lávoo e boto suavizante, pero peitearme, nunca», reitera. No practica deporte. «Ando, máis antes ca agora. Incluso tiven épocas de facer sendeirismo cando estaba nunha empresa de educación ambiental», reconoce. También confiesa que «non leo nada. Vexo moito cine, series e películas. Son un gran consumidor de comedia. O curioso é que as vexo no ordenador a 1,2 de velocidade, un 20 % máis do normal, porque me gusta que teñan ritmo». Alucino. «Algunhas aguantan ata o 1,3. Enténdese igual», añade. No cocina y dice que tampoco come tanto. «O que pasa é que son moi lambón. Podería comer raxo con patacas todos os días». Nos despedimos. Le digo que le dé recuerdos a sus padres. «Ao principio non me viñan ver, pero dun tempo para acá veñen a todo», destaca el cómico.