Plácido Betanzos posúe unha calidade insólita en Ribeira: foi, é e será imposible escoitar a alguén falar mal del. Nin a rivais políticos, nin a exalumnos rebeldes, nin a camareiros. Nestes días conversei sobre el con varias de estas persoas; no instante que se balancea entre o seu nome e a resposta do interpelado hai un segundo de vacilación, un intervalo de anhelo, onde se mesturan coma fabulosos tigres a alegría do seu recordo e a tristura pola súa ausencia. Hai unha palpitación extra nese segundo, a alma trepa ata o rostro e a musculatura facial perde tensión. Plácido, recordan. Plácido, recordo… Todo, incluído eu, era mellor cando nos miraba.
Mañá é o derradeiro día para que os alumnos do IES Leliadoura entreguen os bocexos do monumento a tan agarimoso profesor, a decencia feita docencia. Seguro que os participantes puxeron neste proxecto o cariño que el lles transmitiu. Estou desexando velo. E el seguro que tamén, alá onde estea. Oxalá o ceo exista, non por min que non chegarei, por Plácido. Pola verdadeira bondade, polo seu carácter conciliador, o seu positivismo e o faro entre néboa que os seus alumnos e amigos atopábamos nos cen mil vagalumes do seu sorriso.
Falei antes do ceo pero probablemente trala porta do corazón de Plácido agochábase, coma un cativo revoltoso, un mar tranquilo. Con ondas de Palmeira, ventos de Sofía, sol de Mari Carmen e uns principios para vivir tan fondos e ardentes coma brasas para prender outros corazóns, os nosos; que por el arden evaporando mares. Xa ves, meu bo Plácido, ó final ti tatuástenos chuvia nas bágoas.