Última hora:
La gallega Jéssica Bouzas gana a Paula Badosa y avanza en el Másters de Madrid

Los rincones poéticos de Pereiro

Rodri García A CORUÑA / LA VOZ

A CORUÑA

Del Borrazás a San Amaro, el poeta escribió sobre numerosos lugares

18 may 2011 . Actualizado a las 13:55 h.

«Contemplando as luces da cidade dormida penso en como é posible que non estoupe todo cos pensamentos que hai por tras das fiestras con luz, e os pesadelos que ocultan as que xa están as escuras. A calma bota fume. Canta enerxía perdida». Esto escribió Lois Pereiro en su libro Conversa ultramarina tras observar A Coruña en una ojeada nocturna desde la terraza de su casa en la calle Costa Rica. En 1982 Pereiro se instaló en la ciudad y moriría en el Chuac el 24 de mayo de 1996. Numerosos lugares y vivencias en la misma aparecen en sus versos e incluso el poema que escribió para su tumba está escrito en la ciudad.

En el citado libro de Conversa ultramarina alude a sus sentimientos en el Bar Borrazás, donde «hoxe non escribiría porque non deixan fumar», ironizaba su hermano, José Manuel Pereiro, el pasado mes de febrero tras la celebración del primer acto en homenaje al poeta en dicho local. «Cada vez vou sentindo máis e máis o desexo de rebaixar en serio o nivel social e subir o nivel insumiso dos meus compañeiros de barra. Regreso ó inferno; pero esta vez de diaño con tridente de reporteiro. Pasadas de kalimotxo arredor. É un alivio non sentir calor ou frío, estarríos enfermos de necesidade. Vou ficando só, eu, o cartafol e a voz».

Este era uno de los bares donde escribía e incluso, según recordaban los promotores del citado homenaje y la presentación de su Fotobiografía sonora (Ouvirnos), tenía una mesa fija en la que escribía habitualmente.

Otros bares vinculados con su vida han desaparecido, como el Moka o el de Los Ron, en el Orzán; en este último fue donde se fotografiaron todos «os poetas que publicamos nos dous primeiros volumes De amor e Desamor», ha escrito Miguel Mato, uno de los miembros de dicho colectivo poético, en la revista Raigame.

Y a la calle del Orzán también le escribió el poeta retratando la dureza de la geografía humana de aquel vial en los años ochenta: «Putas, almas de esquina, efixies de portal, alcohólicos do Orzán. A súa perdición tamén é inviolable, coma a sorte dos tolos. Son adorables agora tamén que non teño ?frío na alma?, suor intermitente e demasiado tempo por vivir. Teño capacidade de resposta...».

El jardín de San Carlos, el cementerio de San Amaro o la plaza de las Bárbaras son otros lugares que aparecen en la obra la lírica de Pereiro. De esta última, el plurilingüe poeta escribió: «Alan?s psychedelic breakfast/ Feríronme treidores/ polos teus pasos na rúa./ A exactitude da casa que se queima/ Porque/ No ritmo das campás ¿será inútil refrexarse?/ Psychedelic/ Psychedelic/ ¿Coma dis?/ Sería inútil...». Son versos de Poemas para unha loia, mientras que en el libro Poemas 1981-1991 escribió sobre el principal cementerio coruñés: «Mecánica da morte xa en camiño/ a secreta pronuncia doutros nomes/ vai debuxando berros de acentos primordiais/ na parte máis escura en todos nós/ agora que o sabemos e repousan/ as augas da memoria unha vez máis/ e podo ulir o fume da desorde/ o medo a rabia o alento daquel día/ no estrano desta néboa matinal....».

En el jardín de San Carlos está escrito un poema de Rosalía, con la que muchos especialistas vinculan al autor homenajeado ayer. Y sobre dicho espacio también escribió unos versos en Que é Galicia: «A. Auga. Ar./ A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Árbore ó pé/ da Arbre, e a ledicia do espacio circundante./ O Atlántico é a Alma e o Acantilado o corpo da súa chamada Atroz».

En el mismo poema miró al puerto coruñés con sus grúas: «Poesía. Patria. Paixón/ Perigo de extinción, perdidos na nosa propia Pureza, da/ necesidade de ser un Pobo. A nosa indiferencia alimentará/ o Proceso de autoxenocidio que vivimos./ Paisaxes espalladas, enfiadas entre Perfiles do Pasado,/ coa Presencia dunha vexetal sensación de eternidade./ Paixón e Poses de punk, refrexos Postmodernos e altas horas/ nos Peiraos urbáns da noite».

Y la torre de Hércules también le interesó al escritor: «Homes de Arán no perfil do principio/ incluíndonos nunha definición da morte, no epitafio/ do ron e do escorbuto contra o mito/ da túa salinidade, autocontrol/ das túas propias sombras,/ da túa función letal contra estructuras/ que pasan clandestinas na discordia,/ tan lonxe destas badlands onde sinto/ unha presencia histérica e portuaria/ náufrago da expulsión do paradiso». Estos textos fueron incluidos en Desembarco dos 80, exposición organizada por la Concejalía de Cultura y clausurada ayer.

Conmemoración en el Ágora

Además, el Ágora acogió ayer la presentación dos proyectos que están en producción: el ejercicio teatral de Carlos Neira y Antía Otero partiendo de textos de Pereiro y un documental en construcción sobre Pereiro de Iago Martínez y Alexandre Cancelo.