Rescate in extremis en Muxía: «Sabía que se me tiraba nesa zona morriamos os tres»

Cristina Viu Gomila
Cristina Viu CARBALLO / LA VOZ

VIMIANZO

Brais y Alberto lograron salvar la vida tras ser arrastrados por una ola cuando pescaban en Muxía
Brais y Alberto lograron salvar la vida tras ser arrastrados por una ola cuando pescaban en Muxía BASILIO BELLO

Los consejos paternos y su autocontrol hicieron que Brais pudiera ayudar a sus compañeros de pesca en Punta da Buítra

30 ago 2019 . Actualizado a las 20:20 h.

«Chamoume para avisar de que non fora á Buítra, porque o mar parecía un prato, pero había ondas grandes, de período longo. É percebeiro e tivo que deixalo porque o mar era malo». Cuando Brais Blanco Lema, de 20 años y de Camariñas, devolvió la llamada perdida a su padre, todo ya había pasado.

A su amiga la llevaban en helicóptero al hospital y su excompañero de instituto, Alberto Angües Rodríguez, estaba mojado, descalzo, sin pantalones ni gafas y lleno de arañazos, pero también a salvo. Ambos son de Vimianzo, pero llevan años pescando. Van mucho a la Punta da Buítra (Muxía), una o dos veces a la semana en verano. De hecho, Alberto estuvo con su padre, otro aficionado a la caña, el viernes.

Los dos amigos tienen mucho cerebro. Son buenos estudiantes y deportistas. Brais estudia Fisioterapia en Ponferrada y Alberto, Ingeniería Industrial en Vigo. También estudió en el Conservatorio y acabó el bachillerato con un 9,68 de media. La joven, que ya está en su casa y no quiso ser identificada, ha crecido con Alberto. Son amigos desde siempre.

El trío estuvo a nada de morir el miércoles. Llevaban dos horas de pesca cuando una ola arrebató a Alberto, apenas unos pasos más abajo de lo que estaban sus compañeros. En ese momento «o mar estaba indo moi bravo» y la chica se precipitó en su intento de ayudar a su amigo y acabó en el agua.

«Houbo un momento no que me bloqueei, os dous estaban no mar non tiña corda nin nada. A Buítra é perigosa, sabía que se me tiraba nesa zona morriamos os tres. Pensei: ou te tranquilizas ou mal imos. Daquela recordei todo o que me dixera meu pai, que é percebeiro. Berreille a Alberto que quitara os zapatos e os pantalóns para poder nadar», explica Brais. El problema era que las dos personas en el agua estaban cada vez más separadas. «O mar traballou distinto con cada un. Alberto foi cara dentro e a ela foina levando á esquerda», dice Brais.

«Quitei a roupa e os zapatos e nadei o que me deixaba o mar. Había moita corrente e a resaca levábame cara o fondo», recuerda por su parte Alberto. Un par de olas lo acercaron suficiente a la costa para que se pudiera agarrar a una roca y para que Brais pudiera sujetarlo y llevarlo a una zona más segura.

«Descansei un pouco, vomitei a auga que tragara e fun subindo pouco a pouco para coller o móbil. Foi moi difícil descalzo e sen gafas. Non vía e Brais xa non estaba alí, pensei que caera tamén», dice Alberto.

Pero Brais corría monte arriba intentando no perder de vista a la joven. «Collela a ela foi máis complicado. Tiven que planealo mellor. As pedras estaban en pendente, esvaraban e ela tragara moita máis auga que Alberto, non tiña nin forma para quitar a roupa. Estiven abaixo controlando o mar e cando unha onda grande a trouxo a terra agarreina. Aí si pasei medo porque veu outra embestida e tiven que tirarme sobre ela e agarrarme. Se volvía a caer non podería saír. As forzas que tiña eran mínimas e tiven que levala no aire cara atrás, onde non golpeaban as ondas. Fun por auga doce porque estaba moi deshidratada e daquela foi cando vin a Alberto falando por teléfono. Chamaba ao 112», explica Brais.

El estado en que se encontraba la chica hizo necesario un helicóptero para sacarla de allí. Ahora los padres están tranquilos. (Y los peces: no habrá pesca en mucho tiempo).