«A meu pai cambiáronlle a pena de morte por un campo de concentración»

Juan Ventura Lado Alvela
j. v. lado CEE / LA VOZ

VIMIANZO

ANA GARCÍA

Viajero y trotamundos con un larga trayectoria de implicación social, el vimiancés es un gran coleccionista y mejor conversador

29 sep 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

«Se dúas obras se fixeron boas en Vimianzo foi o paseo fluvial e a Casa da Cultura e eu aproveito as dúas porque me gusta moito o teatro, o fútbol nin os touros, non» comenta Eliseo Amigo Castro, mientras demuestra el movimiento andando, en su paseo vespertino, casi siempre en compañía de otro vecino que solo le lleva unos meses de edad.

A cada paso, el que fuera presidente de la Asociación de Veciños de Vimianzo y de la comisión de fiestas muchos años, va dejando salir también un retazo de su vida, marcada por el trabajo incansable dentro y fuera del país y por una ideología de izquierdas, que en contra de lo pueda parecer por los tiempos que le tocó vivir, nunca le dio un problema. Tendencia política que casi se puede decir que le viene por herencia genética. «Meu pai era republicano e condenárono a pena de morte, aínda que despois cambiáronlla por traballos forzados e alá estivo tres anos nun campo de concentración en Madrid limpando nas estradas», introduce Eliseo, para dejar claro de donde viene. De hecho, en cierta medida él también siguió eses pasos. «Eu militei moito anos no Partido Comunista, porque era carrillista. Despois foi cando Carrillo tivo aí un problema e deixeino. Funme para o BNG e marchei cando marchou Beiras, alá cando tiveramos un congreso me parece que fora en Amio», detalla este constructor jubilado, al que sus viejos amigos le siguen diciendo «aí vai o comunista», porque, aunque ya no milite en ninguna formación, «as ideas seguen sendo as mesmas». De hecho, asegura que no las escondió ni en momento en los que suponía un peligro exhibirlas.

«Agora xa non, pero antes todo era ir de cuncas de viño e a nosa cuadrilla chamábase a Santa Sede. Eran case todos de dereitas, pero a min sempre se me respectou, porque eu tamén respecto as ideas de todo o mundo. Penso que iso debe ser o fundamental», proclama Eliseo, que utiliza unos audífonos y al combinar la caminata con la charla empieza a notar algo de agotamiento, pero goza de un estado de salud envidiable para sus 84 años cumplidos.

Unos años de los que guarda algunos de los mejores recuerdos de Venezuela, donde estuvo emigrado -«Hai que ver a marabilla que era aquilo e como está agora»- y de los viajes, muchos de ellos con su esposa ya fallecida y otros con compañeros o camaradas políticos. «Teño viaxado moito por é o que máis me gusta, pero o mellor de todos cantos fixen penso que foi o de Cuba. Organizárao Rafael [Mouzo] que era alcalde de Corcubión e viñera tamén Evencio [Ferrero, el actual regidor de Carballo]. Fóramos 13 e había un compañeirismo fenomenal. Nós iamos co que se chamaba a Agrupación Revolucionaria de Corcubión e alí recibíronnos os Comités de Defensa, porque facían gardas polas noites, tiñan medo de que os invadisen os americanos», relata Amigo Castro, que también guarda muy buen recuerdo de otras visitas bastante más próximas. «Como era presidente da Asociación de Veciños eu e máis a miña muller iamos moito por aí a festas gastronómicas e todo iso. De feito aí foi onde empecei a xuntar as cuncas de barro», resume Eliseo, que no es lo único que colección, porque solo botellines tiene más de 3.000 y sigue con su afición, que se une a otra «leer todos os días a Voz de Galicia», y, además la edición entera.

«Aos 17 fun para A Ponte porque aquí era novo para traballar e tiven a primeira moza»

La construcción, de uno u otro modo, ha sido siempre la vida laboral de Amigo Castro que aún hoy pasa los días en sus antiguos almacenes de materiales donde guarda, entre otras muchas cosas, su impresionante colección de tazas de barro.

«Fun a aprender de albanel con 16 anos, pero aquí en Vimianzo como todo o mundo me coñecía non podía traballar porque me dicían que era demasiado novo. Así que, aos 17, fun para aquí ao lado, para A Ponte do Porto, que tamén foi onde tiven a primeira moza», rememora el vimiancés como si por medio no hubiesen pasado ya casi 70 años.

Solo un par de años después llegó la travesía del Atlántico. «Fixen catro viaxes en barco a Venezuela, porque cando estaba alá, que botei nove anos, vin de vacacións seis meses. Alí era contratista xunto cun socio italiano, que mesmo ten vido pasar aquí un mes. Tamén era para ir eu a Italia, pero daquela meus pais non tiñan moita gana de que saíse», detalla el octogenario, que aún no pararía ahí su aventura laboral en el extranjero. «Tamén fun facer tres campañas a Suíza e alí sí que xa non podía estar de contratista, tiña por enriba de min un patrón, pero aínda así levaba certa responsabilidade porque tiña tres albaneis ao meu cargo. Incluso o patrón venme por min aquí, buscarme para que volvese, pero díxenlle que non porque eu xa tiña montado o meu negocio aquí, que foi o que sempre me dixo meu pai que fixese. Era un home moi listo. De feito foi el quen me levou as contas do negocio despois ata que morreu», recuerda Amigo con mucho cariño y cierta nostalgia de tiempos pasados.