«A política téñoa esquecida e odiada»

VIMIANZO

Eduardo Lema, exalcalde de Vimianzo, madeireiro xubilado e acordeonista, fai un breve repaso da súa historia e da do seu pobo

14 ene 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

«O cerebro non hai que deixalo durmir» y por eso el exalcalde de Vimianzo Eduardo Lema Fernández con 73 años, hace ahora 10( tiene 82), empezó a tocar el acordeón. «Decateime de que Alejandro Vidal da banda da Torre estaba pelexando con el e agora pelexamos os dous, case sempre un día por semana, agás agora nestas festas. Despois vén Jacinto Paredes -exmiembro de la Trébol-unha hora por aquí e tamén aprendemos algo de solfexo, que é importante para perfeccionar un pouco as cancións. Para nós é como unha terapia», detalla el empresario jubilado nacido en ese lugar que el mecánico y piloto Ricardo Vidal Rodríguez denomina «República Independente de Pasarela».

Como recuerda Eduardo, tienen bastante de independientes, con cuatro aserraderos -dos de ellos de su familia-, talleres, una pequeña fábrica de remolques, centros de costura,... lo que hace de la aldea más grande que Calo, la capital de la parroquia, y la fama de republicanos les persigue desde tiempos inmemoriales. Él la sintió bien pronto y en carnes propias, porque cuanto estaba a punto de cumplir los 14 años a su padre, José Lema Bello, «cando era no tempo das guerrillas» por dar cobijo en casa a quienes peleaban contra la dictadura de Franco, algo que en aquella época hacía mucha gente de la zona, incluidos algunos curas. Lo condenaron a seis años de cárcel, de los que cumplió uno en A Coruña y dos en Santoña (Cantabria). Todo porque, como relata Eduardo, uno de los guerrilleros, un tal Ponte de Ordes [Manuel Ponte Pedreira] «caera nun combate e colléronlle unha lista das casas. Viñeron e leváronos a todos». Fueron años muy duros: «Traballabamos de día con meu irmán, que tiña 17 anos daquela, e de noite, con miña irmá canteábamos ás táboas. Iso si, estabamos moi ben escoltados porque a Garda Civil viña todos os días», bromea el exalcalde, que se ha labrado una exitosa trayectoria empresarial, ahora continuada por sus hijos, sus sobrinos e incluso ya alguno de los nietos. Una carrera que le llevó incluso a Canarias, a la dársena de Santa Cruz, donde puso a funcionar una industria que allí casi desconocían y que cerró porque cesaron las subastas de madera.

Sin embargo, su dedicación a la política -que ahora no solo tiene «esquecida» sino también «odiada» porque, «de parte a parte, temos gobernos de delincuentes e de pagar impostos, que debería ser un orgullo, todo o que pode escapa»- no viene ni mucho menos de esa herencia republicana, sino de algo mucho más profano.

«Fama de ser de esquerdas xa a tivemos sempre todos, mesmo nos dicían os Ches, ?los Ches de Pasarela?, pero eu metinme nisto porque nós fixemos a pista para sacar a madeira á estrada de Laxe, tamén trouxemos o teléfono dende Vimianzo, que despois serviu para todo o pobo. Pero a ponte que divide Calo de Pasarela, que ten uns arcos perfectos, estilo romano, tiña o que se coñece como os riñóns cheos de escombro e ao pasar por ela cos camións tendían a abrir un pouco. Pedimos permiso e metémoslle formigón e pedra. Deixamos fraguar todo e abrímola, pero resulta que un día a meu irmá ía co camión e parárono os municipais. Metéronche 25.000 pesetas de multa daquela. Alejandro [Rodríguez] ao que despois deixei no meu sitio xa daquela estaba metido en política e díxome a multa sácacha José Luís [Rodríguez] Pardo, un avogado da Coruña. E sacouma, pero xa me enganchou e fun na cabeza de lista. Saquei seis e Pose, o médico, sete. Na seguinte, ao mes ou dous meses, deixei a Alejandro, que fixo catro mandatos moi bos, pero os dous últimos moi malos, metendo a seus irmáns e co da Casa da Cultura e todo iso. Díxenllo un día a el na cara e non lle gustou nada», resume el exalcalde, que sigue al tanto y se sabe de memoria mucho de lo que tiene que ver con el negocio de la madera del que vive su familia.