Eduardo Cundíns: «Cando comecei nas orquestras tiven que mercar un traxe de 80.000 pesetas»

Marta López CARBALLO / LA VOZ

LAXE

ANA GARCIA

Personas con historia | El laxense, trompetista y socio propietario de la orquesta Foliada, ha hecho varios vídeos en homenaje a las víctimas del coronavirus que se han hecho virales

02 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Aún ni había terminado sus estudios de música en el conservatorio cuando la orquesta Nueva Banda lo fichó. Tenía escasos 14 años y unos nervios del copón, pero al final la prueba no fue para tanto y consiguió meterse a un mundillo en el que lleva ya más de 30 años. Eduardo Cundíns Pose, de Traba (Laxe), es ahora socio propietario de una de las orquestas con más historia de Galicia, la Foliada, que celebra este año su 40 aniversario.

En la música se introdujo por deseo de su padre, quien quiso darle estudios tanto a su hermano (O Tren da Unha) como a él, como lo había hecho ya antes con un tío suyo. «Eu era moi noviño cando empecei con Nueva Banda, pero a meu pai fíxolle moita ilusión e así fomos indo», señala Eduardo, que unos cuatro o cinco años más tarde ficharía por la formación Los Gemelos, de A Coruña, al tiempo que hacía la mili en la ciudad herculina. «Estiven na banda militar de trompetista e foi o mellor que me puido pasar. Tamén quixeron meterme a Correos, porque eu xa tiña o carné de moto, pero fixen a proba para a banda e alí quedei. Estiven 16 meses e puiden tocar na orquestra mentres tanto, como facían moitos mandos de alí. Había días duros, porque tocabas o domingo e o luns tiñas que presentarte, pero amañábalo indo durmir despois toda a tarde», bromea el laxense.

Pudo continuar con su vida militar, pero la oferta implicaba trasladarse a Zaragoza y la idea no le convencía: «Acababa de fichar por Los Gemelos e daquela cobrabas o dobre... E os cartos facían falla, como sempre!».

Iluminación

Tras cinco años en la banda coruñesa, fichó después durante un año por la orquesta Radio, echó 11 en la orquesta Pontevedra y otros 11 con la Capitol. Después estuvo un año en Superfama y desde hace 5 toca y es socio propietario en la Foliada. Esta temporada, sin embargo, ha decidido quedarse en la mesa de sonido a controlar y programar la iluminación: «Ultimamente temos máis problemas abaixo que arriba do palco», bromea, «e eu estou programando para moitas orquestras, ademais da Foliada, que me chaman no medio da noite para que lles resolva problemas que lles van xurdindo».

Si da música cursó sus estudios siendo joven, todo el tema de la programación se lo sacó a base de esfuerzo y de trabajarlo «como un desgraciado» en casa. Hace doce o trece años su jefe de entonces le pagó un cursillo para formarse en la materia en Madrid, pero la cosa no salió según lo previsto: «O avión saía ás 8 da mañá dende o aeroporto de Santiago e eu acabei de tocar ás 4 da mañá en Malpica. Fun correndo, collín o avión cara o primeiro cursiño que tiven na miña vida e paseino durmindo!», narra el laxense, que para que su jefe no viese que había «tirado os cartos», se encerró en casa a estudiarse unas instrucciones para las que necesitó, incluso, un traductor y un diccionario. «Para min é coma se falasen en chino, e por enriba os programas do demo estaban todos en inglés. Pero bueno, funo sacando pouco a pouco e agora son eu o que lles explica aos demais como facer», dice el trompetista.

No sería por horas. Hubo una época en la que su dedicación era absoluta. De hecho, en los últimos tiempos con la Capitol llegó a contabilizar en un solo año 180 actuaciones, a las que habría que sumar ensayos, jornadas de montaje y de programación de iluminación etc. «Ese ano traballei 305 días para a orquestra Capitol. Agora lévase bastante mellor o de conciliar a verbena coa vida familiar. Xa non hai tantas actuacións coma antes: en decembro podiamos facer 17, e agora poucas máis tes no mes de agosto».

Nada de Xuxa

La elección de éxitos del momento para el repertorio puede ser un regalo envenenado. Si bien ahora es básicamente lo que interpretan, con gran presencia del reggaetton, esta táctica les jugó una mala pasada en una actuación con Los Gemelos en Brasil. «Daquela Xuxa tiña un canal temático alí e decidimos preparar varios temas para tocar. Ao chegar dixéronnos que podiamos interpretar o que quixésemos, menos Xuxa! Estaban aburridos dela e tivemos que improvisar», recuerda el laxense.

Sobre el tópico de que los músicos de orquesta son unos ligones, Eduardo tiene claro que eso es «mentres es novo e non tes máis nada que facer, nin preocupacións», aunque la cosa se ha calmado con el tiempo: «Antes viñan buscarnos rapazas que viñan de cincuenta ou sesenta quilómetros e botaban o día con nós. Aínda que hoxe en día se tes un guaperas na orquestra segues vendo ás mozas chorando por el abaixo do palco; ou ao revés, se tes unha rapaza guapa tamén».

Cree que la indumentaria influía mucho en sus tiempos mozos: «Chegabas ás aldeas co teu traxe todo elegante e limpiño e pouco menos que parecías o alcalde. Cando comecei nas orquestras, coa Nova Banda, tiven que mercar un traxe de 80.000 pesetas. Pouco menos que o había que pagar a letras!».

Comilonas

Eduardo también pilló los tiempos en los que las comisiones repartían a los músicos por las casas para darles de comer. «Lembro unha vez que me levaron a unha casa que debiamos ser unhas cincuenta persoas. Estaba o patrón maior na punta da mesa, e eu ao lado, con dous xamóns enteiros, un cocido como un mundo, unhas potas de callos que non tiñan xeito, café a encher, caña... E nós, que viñamos de tocar o día anterior, o único que queriamos era ir durmir; pois non, a comer a fartar ata as 7 da tarde».