Lupe Blanco Vázquez (Coristanco, 1980) é unha das principais artífices da expansión actual da regueifa. Din por Bergantiños que o seu bisavó Blanquiño de Muíño Seco quizais fose o mellor regueifeiro da historia. Ela é monitora de ximnasio, pero sempre lle gustou cantar. Nun momento dado quixo sumarse á corrente de recuperación dunha arte tan popular noutros tempos. O seu estilo é totalmente leal á tradición, e, ao mesmo tempo, trouxo un aire fresco co que triunfa nun mundo que estaba restrinxido só aos homes, aos que descoloca cando regueifa con eles. Agora fai obradoiros e dá clases en colexios e institutos, e ten actuacións incluso fóra de Galicia.
-Que é a regueifa?
-Pode ser tres cousas. Aquí coñecémola como improvisación oral en verso, con moita retranca, e brava. Tamén pode ser un baile, ou tamén un bolo, un bolo doce ou salgado que se poñía nas vodas e que se facía con fariña de trigo. Así apareceu a figura do regueifeiro que cantaba nos casamentos. Un facíao dende dentro, e outro dende fóra, nunhas batallas que acababan cun premio. O que mellor cantaba e o mellor improvisador era o que levaba ese anaco de regueifa, dese bolo. Nós coñecémola máis pola arte de improvisación oral en verso.
-E Bergantiños era como o reduto de Obélix para unha arte que chegou ata o século XXI.
-Teño un compañeiro que di que a regueifa en Bergantiños é coma o blues no Misisipi. A verdade é que aquí é coma se a xente nacese para ela. Enténdena como algo bravo, con moita retranca, ao que se lle engaden metáforas e historia. En calquera sitio de Galicia que fales de regueifa e de Bergantiños a xente di que son palabras maiores. Na bisbarra aínda hai moita conciencia dela, gusta, e xúntase moita xente cando a facemos. O público enténdea, sabe de que vai e quere oíla, e, a poder ser, que dure horas.
