CRÓNICAS DE CORCUBIÓN | «Na miña infancia era normal contar aos nenos contos de terror, así como asustalos co home do saco, o sacamantecas, etcétera...»
19 mar 2019 . Actualizado a las 05:00 h.Na miña infancia era normal contar aos nenos contos de terror, así como asustalos co home do saco, o sacamantecas, etcétera. Hoxe en día é impensable, seguro que están desaconsellados por calquera educador. Pero naquel entón contábannos estes contos con total naturalidade naquelas longas tardes de inverno de continuos temporais de choiva, vento e tronos, nas que se marchaba a luz eléctrica e quedabamos á luz oscilante das velas.
María tiña un longo repertorio destes contos, pero de entre todos sempre destacou o de «¡Maríaaa…! ¡Dame la pata que es mía!». Seguro que algún dos da miña xeración lembraraos, aínda que como eran contos de tradición oral, sen dúbida haberá numerosas versións.
O conto de «¡Maríaaa…! ¡Dame la pata que es mía!» máis ou menos, contábamo así:
Era unha vez, non hai moitos anos, vivía unha señora viúva coa súa filla, moi pobremente e con moitísimas necesidades, nunha casa vella, totalmente ruinosa e fría. Un día, fartas de tanta miseria, impulsadas pola fame, aproveitaron que enterraran pola mañá a un home que morreu de súpeto sen mal coñecido, e á media luz do atardecer foron ao cemiterio e cunha pa cavaron a terra aínda branda da sepultura, abriron a tapa da caixa, cortáronlle un cacho de perna e ás agachadas levárona a casa onde a guisaron condimentada con allos, cebola, pementa e sal. Cando estivo lista, sentaron ambas á mesa dispostas a dar conta daquela suculenta cea que ía aplacar a fera que atormentaba os seus estómagos.
-Mamá, dixo a filla diante do delicioso pucheiro, ti crees que isto se pode comer?
-Si, filla, sí, come que isto acougará a túa fame e está moi bo.
Despois de tan farturenta cea, saciadas as súas tripas, fóronse á cama moi satisfeitas. Pero, ao dar as doce da noite, espertáronas unhas aldrabadas na porta da casa.
Plum, plum, plummm….
-Ai, mamá…! Quen será?
-Cala, cala, sexa quen sexa xa se irá, ti durme, durme…
Pero unha apagada voz cavernosa oíuse no exterior da casa:
-¡Maríaaa...! ¡Dame la pata que es mía!
-Ai mamá, que medo…! Quen será?
-Cala, filla, cala, non fagas caso, xa se irá, xa se irá.
Nisto volveuse a oír a voz con máis nitidez:
-¡Maríaaa...! ¡Dame la pata que es mía! Que subo por el primer peldaño.
-¡Mamá, que medo, ¡Mamá! Quen será?, dixo a filla meténdose baixo as mantas.
-Cala, filla miña, cala, que xa se irá.
E oíase novamente a voz.
-¡Noooo!... ¡No me vooooy! ¡ Voy por el segundo peldañooo!
-¡Que medo, mamá! Que medo! Quen será?
-¡María, voy por el sexto... por el séptimo peldañooo...! ¡Dame la pata que es mía!
A cavernosa voz oía cada vez máis preto e máis alta.
O conto seguía insistente subindo banzos, co morto reclamando o seu anaco de perna ás aterradas mulleres, a intensidade da voz subía un ton cada vez máis inquietante a medida que ascendía pola interminable escaleira da casa.
A narradora abría moito os ollos con mirada de terror, interpretando con voz trémula as palabras de nai e filla cada vez que falaban e, de súpeto... Plaf!!; daba unha enorme palmada gritando:
¡Maríaaaa! ¡Que te comooooo!
Nese punto todos saiamos correndo en busca de refuxio, aínda que poucos chegabamos ao final daquel relato que nos producían enorme desazón e terroríficos pesadelos nocturnos. Pero ao día seguinte volviamos pedir:
-María, cóntasme un conto de medo…?
[Dedicado á memoria de María Domínguez, polo agarimo co que me mimou na miña infancia corcubionesa]