-Ata logo, guapa!
Non debería ter mirado, nada indicaba que fose o aludido, pero a voz facíaseme coñecida. Preso da curiosidade, parei en seco na rúa e volteei a cabeza. O meu panadeiro de entre semana chiscoume un ollo. Traía posto o seu perenne sorriso ladeado.
-Dende hai tempo ando pensa que pensa: ¿de que carallo coñezo eu a este home? Estiven investigando, pregunta de aquí, pregunta de acolá... e xa sei de que.
-Ai, si! Pois pode ser... A verdade é que non teño nin idea, respondín intrigado.
Ergueu o índice, apuntou algún lugar do universo, e apertou os dentes antes de desvelar o misterio.
-Ti máis eu tivemos unha agarrada moi grande.
-Pois, pode ser... A verdade é que non caio. ¿Sería por algo relacionado co xornal?
O tipo asentiu, seguro que pensando: tocado e afundido. Pero a verdade é que non tiña nin a máis mínima idea do que me falaba. Non era a primeira vez que me reprochaban informacións que xa se perderan no caixón da miña memoria.
-Foi en Portomarín, nunha batida dos raposos. Os ecoloxistas estaban tocando na cazola e ti andabas alí no medio daquela banda. A pouco máis acabamos a tiros con vós!
Mireino con incredulidade. Aquel home agardaba expectante que lle confirmase que si, que me pillara, que admitise que acababa de dar no albo. Pero díxenlle a verdade.
-En Portomarín teño estado máis dunha vez pero nunca na caza do raposo.
-Eras ti. ¿Non te acordas que comentaches que eras de Cerceda e que traballabas nun periódico? Eu díxenche: «¡Como se es o presidente do goberno, sacádevos de diante que vos rebento!». -Nesta ocasión o dedo índice semellaba acariñar un gatillo imaxinario.
Ao marchar, na cabeza seguía a buligarme o sucedido: como se convence a alguén que decidiu que só existe unha verdade (a súa) e que xa non hai marxe para discutila e moita menos aínda para revisala? Por experiencia podo confirmarlles que hai situacións nas que debater é unha perda de tempo. No seguinte parágrafo abordo dous casos prácticos refundidos nun.
Un seareiro, mellor dito un fanático, dun equipo de fútbol está a ver na televisión un partido. Resulta que o defensa central do club que adora faille unha entrada de kick boxing ao dianteiro rival. O árbitro, con toda a razón do mundo, ensínalle o cartón vermello e mándao pegar couces ao vestiario. O elemento, fóra de si, encárase con todo o bar. Négase a admitir que a entrada fose nin sequera merecedora de amoestación. Segundo exemplo: o home ou muller de partido. Ese militante, ou simpatizante, que só ve as chatas nas demais formacións políticas pero que é completamente incapaz de asumir que os que levan as súas siglas tamén erran algunha vez e que incluso, no peor dos casos, tamén se lles pode ir a man á caixa. Non falo de hipocrisías, que tamén as hai, refírome aos que decidiron poñer lentes en branco e negro e acaban crendo que o mundo é binario. Parafraseando a Sartre: «O inferno son outros», é dicir todos os que nalgún momento cuestionen a nosa verdade, a imaxe que queremos proxectar. ¿Pero por que nos negamos a contrastar a verdade do outro? Pois porque non é a que nos gusta e, sobre todo, porque non somos quen de consideralo un igual.
Recapitulo. Falaba do meu panadeiro e dunha agarrada que seica tivo comigo. E agora que vou chegando ao remate destes algo máis de 3.500 caracteres, xa teño decidido que a próxima vez que entre no despacho vou asumir uns feitos nos que non participei. Contareille ademais o caso dunha amiga que tivo un mozo sen ela o saber. A vida é así, demasiado breve para tomala a peito e revirada abondo para considerala binaria. Para isto último xa temos computadores.