EN PRIMEIRA PERSOA, POR IVÁN VILLAR | O importante era o que nos iamos atopando polo camiño
19 dic 2021 . Actualizado a las 05:00 h.Un dos recordos máis fermosos da miña xuventude eran as rutas ó monte do Pindo. Ó chegar as datas de Nadal, coincidindo coas vacacións escolares, os amigos da parroquia, adoitabamos organizar unha viaxe de acampada á Moa. Lembro que a noite antes da ruta pouco se durmía. Cos nervios e coa ilusión, parecía que as horas non pasaban e o pulso mantíñase acelerado ata que quedabas rendido.
Madrugabamos moito para poder estar a altura da igrexa do Pindo antes de que saíra o sol. Era moi fermoso ver o amencer dende o alto do monte, onde os penedos comezan a mandar na paisaxe e os pinos diminúen a súa presenza. Lembro que, mentres ascendíamos, a paisaxe tornaba de aspecto e as inmensas pedras de granito amurallaban o camiño o longo da ruta. Ó chegar á altura do antigo castelo, sentabámonos no muro, medio destruído, a beber auga e picar algo para coller enerxías. Esas paradas eran un momento de risas e charlas en total liberdade, creo que esa era a gran maxia da viaxe.
Algúns de nós tiñamos emisoras de radiofrecuencia que usabamos para falar coa familia e informar como iamos. Esas emisoras tamén eran un gran pasatempo cando estabamos na zona de acampada, xa que podiamos falar con radioafeccionados que estaban a bastante distancia e tamén pasabamos as horas escoitando as emisoras dos mariñeiros e as súas conversas. Logo dese descanso, viña o tramo final, onde despois dunha zona con moita menos pendente, onde a herba fina medra ó carón do pequeno rego que flúe pola veira do monte ata chegar ó pequeno val. Ó levantar a vista podíase ver o olimpo, que semellaba moito máis preto do que realmente estaba, entrando no último tramo onde os penedos adoptan formas de todo tipo. O camiño íase complicando e uns poucos pinos e matogueiras estampaban a paisaxe deixando ó fondo a praia de Carnota e as vistas da ría coa Lobeira ó fondo.
Ó chegar a zona de acampada, o primeiro que faciamos, era deixar as cousas e subir o alto do cume da Moa. As vistas dende o alto do pedregal eran impresionantes. Podíase ver a inmensidade do océano e todo o contorno do litoral dende Carnota ata Fisterra. Algunhas veces, achegando a mirada cara o interior, e cando o ceo estaba moi despexado, podíanse ollar as dúas torres da catedral de Santiago. Lembro que nos parecía incrible que se puidesen ver dende tan lonxe. Logo de pasear un anaco polo penedo vendo os cráteres que deixa a erosión na pedra e de gozar das vistas, baixabamos á zona de árbores e comezabamos a montar as tendas e a preparar todo para pasar unhas noites de acampada.
Montabamos as tendas debaixo dos pinos mansos que medraban nesa pequena zona ó abrigo do gran penedo. Recordo que mentres uns montaban as tendas outros baixaban ó rego a coller auga e o resto recollía leña para acender un lume para cociñar e quecernos pola noite, ademais de dar luz sen esgotar as valiosas pilas das lanternas. Despois de comer e descansar un anaco, saiamos a visitar rutas e outros penedos preto da zona, adoitaba ser unha aventura, xa que sempre intentabamos chegar ós penedos por distintas rutas. Ás veces, a cousa complicábase de máis e tiñamos que tornar por onde viñeramos. A verdade é que chegar ós sitios era o que menos nos importaba, o importante era o que nos iamos atopando polo camiño. Polas noites, despois de cear e se o tempo o permitía, subiamos ó alto da Moa cos sacos de durmir e quedabamos mirando a fermosura do ceo na escuridade da noite, sen luz que contaminase a estampa. Era máxico poder estar falando, rindo e ós contos cos amigos baixo ese fermoso manto. Cando o frío comezaba a apertar demasiado, baixabamos a quecernos ó lado do lume e seguiamos cos contos ata que pouco a pouco iámonos apagando e entrando nas tendas. De madrugada sempre había algunha que outra trasnada para asustar ou espertar ós compañeiros.
Os días pasaban moi rápido cando estabamos aló arriba, podiamos ver moita fauna. Viamos ver dende cabalos a xabaríns ou coellos, tamén algún que outro raposo e moitos paxaros, era un estado de liberdade total. Estabamos nós e a natureza. En ocasións, apurabamos as reservas ata que se esgotaba a comida, alargando un par de días mais do previsto a nosa viaxe. Cando chegaba o día do descenso, despois de recoller todo e asegurarnos de que non quedaba nada, que iso era raro, comezabamos a ruta de regreso ás nosas casas. Eses descensos adoitaban ser moito mais relaxados que a subida. Pasabamos todo o camiño falando e facendo coñas uns cos outros.
Á metade de camiño sempre faciamos a parada onde o camiño se dividía en dous e podías coller cara o Pindo, á dereita, ou seguir cara Caldebarcos. A nosa intención era volver por onde subiramos, pero máis de unha vez, por culpa da brétema e de vir entretidos falando, temos collido cara o outro lado e pasar un bo anaco camiñando para retornar á ruta.
Non tiñamos présa, o tempo era noso. Ó chegar a igrexa sentabámonos no muro, á veira da estrada, e chamabamos pola emisora a casa para que algún dos nosos pais nos viñesen a coller. Aí remataba a nosa pequena gran aventura.
DNI
Iván Villar Agulleiro (Cee, 40 anos). Coreógrafo e profesor de danza. Docente, bailaor e bailador profesional titulado en Danza Contemporánea e Flamenco. Como profesional participou en diferentes producións de flamenco, danza contemporánea e danza galega co ballet Rey de Viana, Nova Galega de Danza, Centro Coreográfico Galego, entre outros. Actualmente é bailarín na compañía Nova Galega de Danza e docente en diferentes agrupacións. Obtivo este ano un premio MAX como mellor intérprete masculino de danza por Leira.