El actor, concejal y humorista ceense que se formó haciendo cámaras ocultas

Marta López CARBALLO / LA VOZ

CEE

ANA GARCIA

A VIVA VOZ | «Móvome nesa delgada liña entre a xenialidade e a loucura», dice Juanma Buiturón

10 sep 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Locutor de radio, actor de cámaras ocultas, pinchadiscos, concejal de Cultura... Pero de la montaña rusa que ha sido la vida de Juanma Buiturón, él se queda con los monólogos: «É o que máis me enche». Este ceense nacido en Corcubión acaba de ser reconocido como mejor actor de reparto en un festival de Virginia (Estados Unidos) por su papel en el filme Jacinto, de Javi Camino. «Foi un pouco surrealista», señala, «pero veume ben para volver meterme no audiovisual».

«O director púxose un día en contacto comigo porque tiña un papel, segundo me dixo, que era perfecto para min. Despois souben que era un asasino cocainómano», bromea. Filmaron, ya en pandemia, en varias aldeas de Chantada y la película, «de terror psicolóxico», logró dos de los siete galardones a los que estaba nominada en Virginia. Ahora se centrarán en la distribución y harán una primera parada en Sitges, en donde Buiturón espera poder aprovechar el viaje para expandir sus contactos. «Hai vinte anos xa ía eu pola discoteca Pachá, onde está todo o meollo de xente do cine, repartindo tarxetas con códigos QR que enlazaban á miña canle de Youtube. Hai que ir un paso por diante», señala.

ANA GARCIA

En los últimos tiempos diversos factores le apartaron de la interpretación, entre ellos la propia crisis sanitaria y su incursión en la política municipal como concejal de Cultura de Cee. «Querer facer cousas polo teu pobo, actividades, actuacións e que che caia unha pandemia... Non me quero ver noutra», confiesa. «Viñamos con toda a ilusión, pero tivemos moi mala sorte. Imaxina facer un festival punk sentado... E o peor de todo é esa falta de contacto entre nós, porque unha aperta pode ser sanadora. E que non dicir desa liberdade que che dá erguer os brazos nun concerto e sentir a música... Aínda que iso xa non se vía antes da pandemia, con todo o mundo en modo asiático gravando todo cos móbiles: estámonos perdendo a vida para ter recordos da vida».

Ahora quiere regresar a los monólogos, pero en presencial, en físico, con público con el que conectar y con el que tomarse unas cañas al acabar el bolo. «Sinceramente, véxonos nuns anos co público dende as súas casas coas gafas de realidade virtual e dándolle a un botón para aplaudir. E pagando con bitcoins, claro! A min gústame ir aos sitios, acabar e tomar algo coa xente. De aí é de onde saen máis traballos, contactos. Cartos non gañarei, pero pásoo ben!».

Estamos en un momento en el que hacer reír a la gente se ha vuelto indispensable, opina este ceense, que es autodidacta. «Coñezo moitos que, coma min, viñan da hostalaría e pasaron ao audiovisual. Eu comecei pola radio, sendo moi novo, e gañábase ben. Meu pai dicíame: ‘Garda os cartos, rapaz, que es moi novo’. Pero eu prefería devolverllos aos locais, que fluísen», apunta.

ANA GARCÍA

Tras probar suerte en las ondas, hizo una prueba para ser actor de cámaras ocultas y a eso se dedicó durante dos años. Allí coincidió con gente como Pedro Brandariz, María Mera, Víctor Grande o David Perdomo, que era guionista. «O das cámaras ocultas era un mundo, tiñas que ter coidado de non ir a determinada xente porque podías ter problemas. Nunha ocasión, en Santiago, un señor levantoume un paraugas e berrou ‘¡A mi la Legión!’. Tivemos que parar a rodaxe. Téñennos pasado todo tipo de anécdotas e chegaron a pensar que eramos un grupo intentando roubar un banco».

Juanma, que acabó en el Universidade Laboral sus estudios, se formó en ilustración gráfica a caballo entre Ourense y la escuela Pablo Picasso de A Coruña. Tuvo suerte de poder compaginar su formación con pequeños trabajos que le iban saliendo y, con el tiempo, pudo introducirse en el mundillo de la interpretación. Participó en cortometrajes y en series como Matalobos, Vivir sin permiso, Fariña o Libro de familia, entre otras. Ahora, con un galardón al otro lado del charco, filosofa Buiturón que él se mueve «nesa delgada liña vermella entre a xenialidade e a loucura».