Manuel José Outes Trillo: «Fun concelleiro, o que se pode dicir democrático, xa en tempos de Franco»

Juan Ventura Lado Alvela
J. v. lado CEE / LA VOZ

CEE

JORGE PARRI

Outes tiene detrás una historia personal más que intensa con una sola frustración, la de ser marino mercante que se le truncó por dos veces

19 may 2018 . Actualizado a las 22:20 h.

El ceense, de Brens, Manuel José Outes Trillo, Outes para todos, en el pueblo y en la actual Ferroatlántica donde trabajó 48 años, desde los 16, ha vivido la evolución de su municipio desde todos los ángulos, incluido el de la política y el deporte, de lo que solo guarda experiencias positivas, muchos amigos y un análisis que llama permanentemente al entendimiento, evitar los conflictos «e facer cousas pola xente, polo pobo».

De la vida municipal recuerda al histórico alcalde Pepe Sánchez y todas las reuniones, con viajes a Madrid incluidos, que les costó el relleno sobre el que hoy se asienta el grueso de la actividad comercial de la Villa. «Eu fun o primeiro concelleiro que se pode dicir minimamente democrático xa en tempos do réxime de Franco, porque me elixiron polo que se chama o tercio familiar. Era unha votación popular, pero só para os maiores de idade que tiñan unha familia a cargo. Recibín 600 e pico de votos me parece», recuerda el exedil que, ante todo, se declara «un home de Adolfo Suárez», porque concurrió a las elecciones primero por UCD y luego por el CDS. De hecho considera que una figura como la del político abulense se echa en falta en el contexto actual «porque a xente non se entende, non é quen de unirse e ver as necesidades das persoas».

En Ferroatlántica, antes Carburos Metálicos, pasó por todos los puestos «dende pico e pala ata as oficinas», incluso llegó a presidir el comité de empresa y solo tiene buenas palabras para sus jefes, por mucho que le tocara pasar tiempos duros, desde los 16, que fue cuando entró, hasta su jubilación «cando xa cambiara todo moito». Recuerda que «despois viñeron os tractores, pero ao primeiro era as mulleres as que empurraban as vagonetas de mineral na descarga do porto» que luego se pasaba a pala a las bodegas. De hecho, aunque su padre era capataz de canteros, privilegios pocos. «Cando non estaba o capataz xeral, quedaba el no sitio e se viñas dunha festa así algo tal, ala para a bodega. Dicíanlle: ‘Manolo, como lle fas iso ao rapaz’», recuerda entre risas.

En las oficinas también fue pionero. «Nos primeiros ordenadores que houbo na fábrica, aqueles IBM con sistema 32 e sistema 34, que eran uns bichos e tiñan unhas impresoras que parecían un tractor de mallar, tecleamos nós, eu e máis un compañeiro», explica.

Aunque dedicó prácticamente toda su vida laboral a la compañía y vio pasar a media docena de directores, también trató de hacer alguna cosa fuera con escaso éxito a mediados de los 60. «Eu o que quería era navegar, foi a miña idea sempre, dende que meu pai me levaba nun bote e incluso fixen a mili na Marina en Ferrol, dous anos, pero o mar non estaba para min. Déronme seis meses de permiso na fábrica e embarquei en Rotterdam (Holanda) para Estados Unidos. Eramos sete galegos e pagábannos 600 e pico de marcos. Polo camiño un das Rías Baixas, que xa sabía algo de mar, dixo que non firmáramos nada e que tiñamos que ver como era iso. Por pouco formamos un motín. De volta en Hamburgo, vimos sete tipos con sete maletas, eran uns andaluces que nos viñan sustituír. Botárannos. Ao chegar á muller díxenlle que viña pasar as Navidades», relata con humor.

Al día siguiente se encontró al director y volvió a la fábrica, pero justo había un barco en Brens con tres plazas libres y lo volvió a intentar, solo que en Baltimore (Estados Unidos) chocaron con otro barco y el suyo se fue a pique. Viajó en avión por primera vez -«Moitos saltos collemos de Lisboa para aquí»- y aunque el director le dijo que a la tercera iba la vencida, no hubo tercera.

«Pitei un Porteño contra Camariñas no que a patada más baixa era á altura do peito»

 

 

Manuel Outes, desde el Concello y de fuera de él fue representante en los consejos escolares, miembro de las primeras asociaciones de padres de alumnos y incluso estuvo al frente de la comisión del agua de Brens y colaboró intensamente con el cura Andrés Rodríguez Arjomil, fallecido el año pasado y al que tenía por un gran amigo del que guarda numerosas anécdotas; pero por lo que seguramente le conozca más gente, ya de mediana edad, de la Costa da Morte es por su faceta como árbitro.

«Estiven como árbitro dende os 32 aos 42 e deixeino porque me cabreei con Naya, que era o presidente do Colexio Galego de Árbitros para a zona da Coruña. Teño pitado moitos sábados e domingos, ao mellor pola mañá un partido de xuvenís en Baio e pola tarde un de maiores en Camariñas», relata Outes, que conserva amigos de esa época y que todavía le saludan en muchos sitios gente que ni conoce. «Teño que preguntar: ¿e ti quen es? porque non me acordo de tanta xente», detalla el excolegiado, que ve aquellos tiempos como de grandes jugadores, pero también bastante duros, «de señoras con paraguas que decían: «‘¡que che furo!’». «Piteu unha vez na Ponte do Porto un Porteño contra o Camariñas que, coidado, a patada máis baixa era a altura do peito», señala con humor, al tiempo que también hace memoria de jugadores destacados, «como Italia, ou o que hoxe é o alcalde de Camariñas, Pichurri, que era moi bo tamén, pero cando se enfadaba,...» Fueron años que echa de menos porque «dende que o deixei, sen darme conta comecei a engordar e agora estou en 108 quilos», cuenta Outes siempre con humor.