Sofán, el pueblo en el que los propios vecinos pagan el caché de las grandes orquestas: «O do orzamento imos deixalo en segredo»

Traer a orquestas como París de Noia, Olympus y La Misión para actuar en la misma noche no tiene que ser tarea fácil. Ni barato. «O do orzamento imos deixalo en segredo, pero podo dicirche que estamos moi contentos», bromea Óscar, tesorero de la comisión de fiestas de Sofán. En esta parroquia carballesa, todos aportan. «No noso caso somos afortunados cos veciños, porque colaboran moito. Temos unha cota de 70 euros por cada un, pero, como sempre dicimos, cada un pon o que quere ou o que pode», explica. Porque cada año se superan e intentan que desde el 6 hasta el 8 de agosto, no se pare de bailar, beber y comer. «Este ano traemos moitas cousas distintas. Grupos como De Ninghures ou Corazón Oxidado, un tributo a Fito y Fitipaldis e cantantes como José de Las Heras. O prato forte é o último día, con París de Noia, Olympus e La Misión», afirma.

La misión de la comisión de fiestas tampoco es fácil, porque desde invierno ya se comienza a trabajar para poder disfrutar en verano. «Comenzamos no Nadal a facer cousas, entre elas vender lotería. Xa cando se achegan as festas de agosto, imos polas casas dos veciños a pedir para as festas. Tamén creamos unha revista para que os negocios que nos apoian poidan publicitarse», indica. Sin embargo, sarna con gusto no pica. «É unha semana dura e intensa, pero ao final faise curta. Sempre estamos con ganas de que chegue», confiesa. Para los pequeños también hay sitio, porque pueden disfrutar de hinchables y juegos. Así, la diversión está asegurada tanto para los niños como para los mayores.

«Son sagradas»

Raquel y Ángela son dos de las vecinas para las que este es el mejor momento del año. «Pódoche marcar diferenzas entre os tres días de festa, pero é que a min gústame moito todo en xeral. Si que é certo que o segundo día é moito máis íntimo, porque estamos os da parroquia e, ao final, tratas máis cos veciños. O terceiro xa é o colofón. Que che vou contar», explica Raquel. Aun así, su favorito es el primero. «A min, o día que máis me gusta é o primeiro, porque volves ver a xente que hai un ano que non vías. Hai reencontros con veciños cos que estudaches ou cos que marcharon para fóra a traballar. É aí cando facemos a macrosesión vermú, que a puxo de moda toda esta xente nova. A organización é un éxito rotundo», confiesa. Ángela también está de acuerdo. «É o evento do ano, pasámolo xenial e encántame reunirme cos que non vexo desde hai tempo. De feito, pode haber veciños que non viches en todo o ano, e estes días é cando aproveitas para poñerte ao día», cuenta.

Sobre el papel que juega la comisión de fiestas en el evento, nadie tiene dudas, porque a estos carballeses solo les salen palabras positivas y de cariño. «A organización é perfecta, todo o fan ben. Eu creo que non hai comisión que o faga mellor. Están moi unidos, forman un gran grupo e están atentos para que haxa música para todos os gustos e esteamos cómodos», detalla Ángela. Además, recalca el trabajo que pasan desde la comisión para que todo salga a pedir de boca. «É durísimo durante todo o ano, pero a semana antes das festas é o peor. Creo que na casa nin os deberon de ver, porque é cando viven eses momentos de tensión para que todo saia ben. Na festa teñen que estar detrás da barra e atender os veciños, porque ao final é o momento no que se xuntan con todos. É complicado», explica.

Café para la resaca

Sofán tiene algo especial, como sus fiestas. «Ao final, é unha parroquia que non deixa de ser unha aldea, que está a 5 minutos do centro da vila. Recomendo estas festas porque son moi familiares e sas ao mesmo tempo», explica Raquel. «Somos unha parroquia moi unida que loitamos polas festas. Gústannos a todos, e, se podemos contribuír, facemos todo o que estea na nosa man», afirma Ángela.

En esta parroquia, el vermú comienza a mediodía, se alarga por la tarde y se engancha con la verbena nocturna. «Na macrosesión vermú hai moitísima xente. Creo que aquí foron os primeiros en facela», cuenta Ángela. ¿Y para la resaca? Raquel tiene el remedio. «O tema da resaca... Temos que beber litros de café», bromea. A Ángela no le cuesta tanto porque no la sufre. «Son tres días moi duros que pasan factura, pero eu non teño. Só estou esgotada», confiesa. Con el cansancio, cada uno gestiona el sueño como puede. «Durmimos pouco, pero compensa moito. Non sei exactamente a porcentaxe, pero máis dun 80 % collen as vacacións para ter libre e gozar das festas. Hai negocios que pechan. Son sagradas», detalla.

Eso sí, las comidas familiares son un poco inviables. «As familias normalmente facemos comidas o primeiro día. Imos comer cando podemos, non hai hora, pero agora cambiaron moito as tradicións e facemos un picoteo frío. Cando chegas, comes o que hai. Iso de estar todos na mesa xa é imposible», bromea Raquel. Ángela hace malabarismos para poder llegar a tiempo. «Tanto meus pais como a miña avoa viven en Sofán, entón repartímonos. Un día imos comer a unha casa e ao día seguinte a outra. No meu caso, o primeiro día xa non contan comigo, porque é o día da macrosesión vermú e eu xa non aparezo pola casa, pero, como sempre vén xente de fóra de Sofán, pois facemos o intento de estar todos. Si que é certo que sempre chegas a comer máis tarde, e, na cea antes da verbena, cada un xa marcha cando quere, pero sempre atopamos o momento para estar todos», bromea.

Si a las comidas familiares y a la macrosesión vermú le sumas una buena variedad musical, ya terminas por conquistar a cualquiera. «Este ano, París de Noia, Olympus e La Misión. Non foron sempre así de espléndidas, pero cada ano supéranse máis», afirma Raquel. «É un cartel incrible con música para todos. Teñen en conta a diferenza de gustos musicais», confiesa Ángela. Sin duda, dan ganas de quedarse a vivir en Sofán para poder sentir lo mismo que estos vecinos y contagiarse de la alegría y energía que desprenden con la llegada de sus fiestas patronales.

---

---

---