El compositor Sergio Moure fue el encargado de dar el pregón de las Festas de San Xoán
20 jun 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Meus sempre queridos amigos e amigas, veciños e veciñas de Carballo de Bergantiños. Os de onte, de hoxe e de sempre... Un é o que foi, o que está sendo e o que virá. Así que velaquí estou neste Carballo de ida e volta, o do meu avó, o do meu pai, os da Botica Moure, que era como un ateneo de saberes, sempre de garda. Debo lembrar aquel pasado, aquela miña base neste Carballo gasalleiro, o que sabe celebrar ao San Xoán co lume das cachelas e con tantas antigas tradicións, onde non falta a música.
Quizais naqueles tempos de principios dos anos 70 non me imaxinaba así a miña vida, por que tal como a recordo era sinxela e divertida. Era unha realidade de loita pola vida, a veces en contra da mesma vida, pero moi humana, humanista diría, sen pantallas de plasma, nin móbiles, sen redes sociais nin datos encriptados, era aquela unha época na que as relacións sociais eran iso, entre persoas, entre nenos no meu caso, entre rapaces que se pasaban o día na bici, na escola entre lapices e fins de semana xogando na Praza do Concello, tardes na Fonte Cristina ou no Cinema Rega.
Era aquela unha infancia na que non nos aburriamos, non tiñamos tempo, eramos unha cuadrilla de rapaces que non parabamos de xogar e facer trasnadas: lembro co tanto agarimo a Javier Teixeira amigo entrañable e nobre ao que iamos visitar habitualmente revolucionando a vida do seu tío Manolo, home dunha paciencia infinita e dunha empatía cara aos nenos envexable, e a súa nai Marivel, á que todos queriamos con tolemia, unha muller entrañable e cariñosa, cun gran sentido do humor. E Marcos Fraga, puro nervio, sempre ideando aventuras ás que dedicarnos. Recordo cando o seu pai regresaba das súas longas viaxes de traballo polo mundo e traíalle agasallos incribles como bicicletas fabricadas con aliaxes cósmicas, guitarras eléctricas lendarias ou Scalextrics duns tamaños colosais, algo que a min volvíanme tolo, tan nervioso me poñía a idea de xogar con aquel macro xoguete que non miraba por onde ía e pisaba, con tal de chegar ao lugar onde se atopaban os mandos de tan magnífico dispositivo, coa consecuente e xustificada reprimenda de Marcos, pedíndome que controlase os meus impulsos. Tamén estaban neste grupo de rapaces Evaristo e Alfonso: O primeiro vivía sobre unha tenda de xoguetes na que había un papagaio que nos saudaba cando entrabamos e o segundo era tranquilo, sosegado, amante da música, moi divertido e bo amigo.
Aqueles tempos , aqueles amigos e veciños de Carballo, o bulir dos días de feira nos que se concentraba a xente das parroquias e se fortalecía Bergantiños, quedaron en min e dalgún xeito viven no que fago. Eran outros tempos, eramos nenos que nos asomabamos ao mundo con avidez e ganas de exploralo todo, e Carballo era o lugar ideal para facelo, un micro universo cheo de posibilidades infinitas, mesmo de misterios ancestrais, sempre cul tivando esa singularidade cultural galega, aberta ao mundo, unha tribo onde case todos nos coñecíamos. E con certa banda sonora de fondo, onde non falta o son dos pandeiros...
O Xabarín e Primachorro
A dos anos 70 foi unha época de grandes cambios, de transición política, deixábase atrás unha longa ditadura, a Longa Noite de Pedra que dicía Celso Emilio Ferreiro, e entrábase de cheo nunha época de cambios a todos os niveis. Nesas recordo ao meu pai Jesús e a un grupo de persoas ávidas de cambio, galeguistas moi de cerna, como Gonzalo de la Huerga, Vázquez Varela e tantos máis. Reuníanse no Xabarín, un lugar realmente acolledor, mesón cun arrecendo moi agradable, a cociña tradicional e carnes de caza, co seu propietario Gabriel á cabeza, onde pasaban tardes enteiras falando de política e xogando ao tute. Eu víaos cos meus ollos de neno cando pasaba por alí deixando a bicicleta aparcada na porta e quedábame embobado un bo intre escoitándoos falar dunhas cousas que visiblemente lles interesaban e das que querían formar parte...
Os troles á Coruña, eran como unha porta aberta ao mundo, as augas mediciñais, os baños, eran unha fonte de tradicións que tamén mudaba. Recordo á miña nai, que non sendo galega apostaba por construír o seu proxecto con aquela bonita tenda, unha boutique pioneira, chamada Primachorro, nome de flor tomada do libro Os Eidos do poeta do Courel Novoneyra, onde expoñía unha roupa que uns contactos traían de Londres, con aqueles pantalóns de campá, camisas con estampados de flores procedentes daquela revolución cultural e musical que estaba a ter lugar na capital británica. En Primachorro escoitábanse os discos dos Beatles, o Revolver ou o Abbey Road, ou os últimos traballos de Kansas ou Simon e Gartfunkel, en definitiva un reduto de modernidade ao que penso fáltoulle tempo para asentarse, para adaptarse máis lentamente aos cambios que aínda que eran rápidos non foron tan radicais. Por alí pasaba e vestíase Felipe Senén, casado coa miña lembrada tía Gisela, todos aplaudindo as miñas iniciais habilidades pola música.
Aqueles entrañables e tan queridos espazos de Carballo, os meus irmáns María, agora «Maria das Herbas», boticaria, e Yago, orgulloso enxeñeiro coa axuda na casa de Eva da Agualada, foron para min como unha universidade da vida. Ambiente amable, retranqueiro tamén do que ben podería saír unha auténtica serie televisiva.
Así que vaia onde vaia, ou veña de onde veña, sempre vai comigo Carballo de Bergantiños, a súa xente, os seus cantares enxebres, os seus sons, o seu humor cos que levar a vida. Ese Anllóns, onde se derramaron para a eternidade as cinzas do meu pai, o boticario Xesús Moure. Augas tan de lendas, tan musicais. Desexando xa que escoitedes esta Sinfonía Bergantiños.
Infindas grazas por contar comigo e abrir estas festas tan queridas. Non teño máis que dicir: ¡Viva Carballo, viva Bergantiños e vivan as Festas de San Xoán!