Eu sempre quixen vivir nunha paisaxe de Rothko. Nadando entre esas cores infinitas sería feliz. Sempre me fascinaron eses horizontes onde as perspectivas visuais e sensoriais son un campo baldío cheo de tonalidades que só poden existir dentro do propio corpo. A non ser que o poder que temos de abstracción se converta en materia e nos permita descifrar claves vitais desordenadas. Seino, é imposible vivir dentro desas imaxes. Quizais na época psicodélica... Quen sabe? Nas postais costumistas de Hopper, puidera vivir en soidade tendo compañías igual de solitarias. Nos abismos de Xulio García Rivas, teño certas dúbidas de terme en pé. No berro plástico de Correa Corredoira, subiríame a tensión. Mais a vida transcorre entre paisaxes que forman parte da nosa memoria. En realidade iso que chamamos paisaxe somos nós mesmos proxectados nunha estampa. Non existen horizontes sen miradas. E hoxe, por desgraza, eses ollos que observan inquedos énchense de bágoas por culpa dun becho chamado picudo, culpable da tala da palmeira do xardín de Carballo. Houbo un tempo no que efectivamente era un xardín cheo de rosas e non un espazo diáfano como é agora. Os que temos unha idade quedamos sen un referente máis. Total...! Que importancia terá?, pensaredes. Definitivamente estamos condenados a perder, xa sexa pola propia natureza ou por orde ministerial, todo o que nos une á terra e ao espazo urbano onde vivimos. Parece que o esquecemento do hábitat humano é un mandamento postmoderno. Ao redor dese tótem natural déronse moitos primeiros bicos e algún que outro roce clandestino. E tamén, como non podía ser doutro xeito, algúns iamos alí a reflexionar nunha falsa intimidade. A ver que poñen agora! Polo de pronto eu xa irei buscando un plácido espazo nas Labradas.