Mila Moa, psicóloga y coach: «Estámonos movendo de poñer a importancia en ter a poñela en vivir»

Patricia Blanco
patricia blanco CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO MUNICIPIO

SANDRA ALONSO

La pandemia ha evidenciado todavía más la importancia del autocuidado personal, explica esta psicóloga y coach criada en Carballo

13 ene 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Amor propio y autocuidado, se lee en el primer pantallazo de la página web de Mila Moa. Ella invita a ponerse a uno mismo de primero en la lista de prioridades, a elegir y elegirse, a procurar una vida más consciente y auténtica. Nacida en Venezuela en el 1988, pero criada en Carballo, donde residían sus abuelos maternos, Mila es psicóloga y coach. Desde los 18 años, cuando se fue a Santiago a estudiar Psicoloxía, está ya «atrapada» por Compostela. «Despois dun tempo facendo formacións e probando a vida de empregada, necesitaba poñerme pola miña conta e fíxeno hai un par de aniños, fará dous para maio», explica. Tomó la decisión.

Desde el principio, cuenta, tuvo claro que debería tener presencia en la Red, porque va con los tiempos y porque amplía el público al que se puede llegar, y el 2020 le confirmó que había acertado. «Agradezo esa decisión do pasado: cando todo isto da pandemia pillou por sorpresa, eu tiña xa un sistema e unha metodoloxía para poder facer todo en liña, a través da web. Só tiven que pechar a parte presencial, un espazo que tiña no meu fogar», explica. Justamente días atrás impulsaba asimismo las redes sociales de su proyecto.

Coach y coaching son términos que últimamente están muy en alza, algo que Mila vincula con el «proceso masivo de emprendemento, porque está moi enfocado a conseguir logros, e iso témolo moi asociado á vida profesional». No obstante, hay coach de muy diversas materias. «O coaching en si mesmo é unha metodoloxía, unha metodoloxía de cambio, unha técnica que permite pasar dun punto A un punto B acompañado por un profesional especializado neste proceso de potenciarse, e no menor tempo posible», apunta. No es muy lejano de lo que hace un psicólogo estándar, con la salvedad de que la metodología es muy concreta y de que los coach «non poden traballar patoloxías, nada que teña que ver coa rama sanitaria». «Unha vez que acabas a carreira de Psicoloxía, para poder traballar coa parte psicopatolóxica, teste que especializar, facer unha capacitación profesional para ser sanitario ou clínico. Neste caso, non é a miña orientación. A miña orientación dentro da carreira é humanista, moi aliñada tamén co coaching. O coaching é unha parte dun conxunto, dentro dun método», describe.

Femenino

«Tomar la decisión de dedicarse a una misma, conocerse y evolucionar provoca vértigo, lo sé (...)», recoge la web de Moa. No a pocos les ha llamado la atención esta exposición en femenino: «É unha cuestión comunicativa. A audiencia de psicoloxía e desenvolvemento persoal calcúlase que é nun 80 % feminina. Ao ser eu muller e falar maioritariamente para mulleres, náceme facelo en feminino. Pero atendo tamén a homes, e cada vez se están animando máis. Ao principio, por cada dez mulleres, había un ou dous, agora hai xa algo máis de conciencia nese sentido».

SANDRA ALONSO

¿Y qué ha traído la pandemia? Por compañeros que sí trabajan en la rama sanitaria sabe que hubo más consultas por ansiedad, nerviosismo o miedo. En su caso, lo que notó es que aquellas personas que tenían un proceso abierto de autocuidado llevaron mejor la situación, de forma más equilibrada, incluso dentro de una misma familia con una misma situación. «Eu teño moi clara a importancia do traballo persoal nun mesmo, evidenciouse moito con todo isto. Tamén vin como nos levou a replantexarnos a importancia do que un quere vivir, no momento, sen estar sempre pospoñendo unha decisión á espera dunha situación mellor. O día a día, a rutina e a orde social vante levando, e pensar en saír de aí é un mundo. Pensas que o farás cando chegue unha oportunidade e, ao final, cando se desmonta un pouco a túa rutina, é cando te das conta dos grandes anhelos nos que non estás investindo», indica. Invita a poner el foco de atención en lo que para uno es importante.

No se trata de romper con todo e «ir a Hawai a romper cocos», sino de no posponer aquello «que nos enche e que nos aporta de verdade para vivir con máis xeito e plenitude». Hay tiempo para la rutina, para el sistema y el orden, debe haberlo, pero también hay que aspirar a más que a «irnos arrastrando no día a día». Dejarse llevar, a nivel logístico y práctico, aún es lo que más funciona para la mayoría, pero Moa ve un cambio en su entorno: «Estámonos movendo de poñer a importancia en ter a poñela en vivir». Vivir para trabajar, para acumular, resultando difícil darse por colmado, quizás pudo ser más satisfactorio para generaciones anteriores, en otro contexto, «pero hoxe non lle chega á maioría da xente, a pesar de que aínda estamos moi cómodos». Cree que es un momento para perseguir «un equilibrio entre a comodidade do coñecido e o crecemento do que nos enche e nos nace». Mila percibe un gran cambio en la crianza que se intenta dar hoy en día, apoyando más la diversidad, sin buscar un molde único para todos. Son tiempos de oportunidades.