Vanessa Lafuente: «Dicíanme que ía andar mal de por vida e, correr, por suposto que nunca»

Melissa Rodríguez
melissa rodríguez CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO MUNICIPIO

JORGE PARRI

Atletas del Atlántico | Esta carballesa volvió a participar en una prueba tres años después de sufrir un accidente muy grave

12 ago 2019 . Actualizado a las 14:28 h.

La historia de Vanessa Lafuente Varela (Carballo, 1986) es de esas que ponen los pelos de punta. El pasado mes de mayo volvió a correr, tres años después de sufrir un grave accidente de tráfico. Lo hizo en la pedestre de Mazaricos, integrada en el Circuíto Correndo pola Costa da Morte. «O único que buscaba era saber que, se quería, podía facelo», dice tras pasar por un largo y duro proceso de recuperación.

Y es que aquel 17 de abril del 2016 su vida se truncó cuando precisamente se dirigía por la AG-55 a participar en una prueba de atletismo en A Coruña. «Non lembro nada de aquel día», cuenta. Llevó un gran golpe en la cabeza que la mantuvo más de una semana en coma y un mes sedada, además de romper varios huesos de la cara, un brazo y una pierna, así como sufrir una contusión en un pulmón y una fisura en una vértebra.

«Os médicos dicíanme que ía andar mal de por vida e, correr, xa nunca», recuerda. Tuvo que esperar a recuperarse del fuerte golpe en la cabeza para poder operarse de la pierna lesionada. «De todas as lesións, a da perna era a de menos. Pero ó final foi da que máis me custou recuperarme, pois o problema foi que tiña varios osos machucados. E cando decidiron operarme, xa pasara un mes e medio e estaba mal curada. Agora teño ferros nela», explica.

Cuatro meses estuvo ingresada y en silla de ruedas. Casi diez con muletas. Y un año, yendo y viniendo de Carballo a Oza a diario para acudir a la rehabilitación. Pero eso no fue todo. Entre tres y cuatro horas, de lunes a domingo, se las dedicó a la piscina. «O fundamental foi que loitei moitísimo. Non parei ata que puiden andar e valerme por min mesma para levar unha vida normal. Non podía nin ducharme soa», comenta.

Las ganas por volver a trabajar también le sirvieron de motivación a Vanessa. Todo suponía para ella un reto. Hasta quiso coger el alta médica voluntaria, pero su empresa no le dejó. «Para min traballar é unha felicidade», asegura. Es una persona inquieta. A día de hoy sigue teniendo algún problema, como cojear durante unos minutos nada más despertar o al levantarse tras un tiempo sentada en una silla.

«Dende os tres anos practiquei deporte. Correr foi sempre a miña gran afección. Xa dende os doce anos facía quilómetros. Corría por libre, pola zona, sen preparación. Pero xusto o último ano, déuseme por apuntarme ó Circuíto Correndo pola Costa da Morte. E o certo é que gañaba sen facer un gran esforzo. Servíame de terapia, se tiña algún problema, e era antiestresante. Tamén me ofreceron varios clubes unirme a eles, incluso pagándome, pero eu non quería, e fichei polo Sada porque a xente que o levaba era moi boa e xa a coñecía». Así describe la carballesa su vinculación con el atletismo antes de sufrir el accidente. Tras él, cambió las preferencias: «Para min correr non era o máis importante, porque xa lograra saír dun túnel moi negro. Porén, tomeino como un reto persoal».

Así, sin que nadie de su entorno lo supiese, comenzó a trotar poco a poco y vio que era capaz. Fue ahí cuando decidió apuntarse a la pedestre de Mazaricos: «Quería saber que eu podía e, tamén, para agradecer dalgún xeito o apoio recibido pola xente deportista durante todo este tempo de loita continua», expresa. Y lo hizo a lo grande, participando en la prueba de diez kilómetros y ocupando el sexto puesto en la categoría femenina: «Acabeina perfectamente, sen ningún problema. Iso si, había moita calor! Ese día quedará sempre para o mellor dos meus recordos por todo. O cariño que recibín fíxome chorar de emoción», dice.

¿Y ahora qué? «Agora toca vivir e traballar día a día. Non quita que algún día retome o atletismo. Tamén me dá rabia desaparecer dese mundo pola humildade que ten a xente. Gústame a bici e seguirei facendo piscina, que foi o que me salvou. Simplemente, tratarei de ter unha vida sá», confiesa la carballesa. Y lo más importante de todo esto: «Ata do malo se quita sempre algo bo, como que temos moi bos médicos», afirma Lafuente.