O Monte Neme

Xosé M. Varela

CARBALLO MUNICIPIO

23 nov 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

O Neme (Nemio na súa variante popular) é o noso monte máis mítico. Enraízanos no pasado dos primeiros poboadores, que verían nel un espazo para cultos ancestrais. Hoxe ten que ser un territorio que nos atraia, que se deixe andar e desandar polos bergantiñáns do século XXI.

Pechemos os ollos e imaxinémolo nese pasado milenario. Cultos precristiáns e cristiáns. O Círculo dos Xogos ou Eira das Meigas. As lendas do pobo que explican de modo profano un tempo que existiu pero do que non se posúe exposición científica. Aquí baila o sol na madrugada de San Xoán. Aquí xúntanse meigas e Belcebú en rito satánico. As súas faldras están abeiradas de castros: Aviño, Brión, Cances, O Rodo ou Serantes. As cidades prerromanas do Monte Neme!

De sempre foi vital para a economía. Aproveitamento de madeira, toxo, pastoreo, caza ou cultivo de roza eran básicos para a supervivencia da non tan afastada no tempo agricultura tradicional. E converteuse nun espazo mineiro de interese. A minaría pode levar aquí camiño dun século de actividade. Xa hai constancia de explotación do ferro a principios do XX. A extracción do volframio na Segunda Guerra Mundial converteuno nun territorio de vital importancia económica e nun espazo de relacións sociais aínda sen explorar no mundo da creatividade. Agora, a creba da burbulla inmobiliaria converteuno nun territorio pantasma, indesexado, extraterrestre, en deserto lunar.

As augas verdeazuladas das lagoas cumiais do Neme ofrécense como espellismo do que este espazo debería ser neste século. Panorámica de todo Bergantiños. Torre vixía do mar das Sisargas e dos Baldaios. O lento transcorrer do Anllóns desde os altos cumes da comarca ata a súa desembocadura na ría de Corme e Laxe. Terras en mancomún poboadas de especies autóctonas e habitadas pola nosa fauna de sempre. Rutas de sendeirismo que cinxan as ladeiras guiadas a través do patrimonio e de microtopónimos ateigados de historias. Coa acción e reacción de colectivos e voluntariado conseguirase.

Deámoslle a volta a esta desfeita. Da balsa á pradería. Das brancas areas ao bosque sagrado. Quen ousa impedirnos pisar no outono un chan de follas secas? Pechemos o círculo que nos conduce aos ancestros. Queremos xa un abrazo umbilical cos devanceiros. Habitemos de por sempre este espazo mítico. Dixemos