Debo recoñecer que lle teño certo reparo ás cousas de ciencia ficción. Películas, libros... Naquilo que non podo crer, ou que nunca podería ver, cústame deitar a atención. Por iso aínda non remato de entender como acabo debullando nas páxinas dun Murakami que de vez en canto introduce nas súas liñas carneiros e outras especies que nunca vin por leira ningunha. E supoño que nunca os verei. Outubro é para min o mes del. Sempre ten algunha obra nova. Coma Rivas. Explico, así, que o que me gusta dese eterno candidato a Nobel -non concedido- é o que conta nos brancos, entre liñas, nalgunha frase perdida que vale a pena buscar entre todo un libro. Entendo que premiar e recoñecer o que non se ve semella difícil. Todo isto, os contos de Murakami e de Rivas, veñen a lembrarme como nos mundos rápidos de agora tamén semella invisible o esforzo calado, a entrega sen grandes pretensións, o traballo miúdo que a tanta xente, fundamentalmente á que non o fai, lle parece que vén dado. Chega un día, a veces, no que eses calados marchan, e semella que todo segue igual. Que ninguén se decatou. Mais non. As novas corren, os titulares substitúen uns a outros, as semanas avanzan, o verán deixa paso ao outono, as horas vanse enchendo de cousas que a veces importan e a veces non. Había por Carballo un rapaz que sempre atendía as chamadas dilixente. Que tivo apego con moitos nenos e lingua para todos. Por citar algo. Sen fogos de artificio. Quince anos dan para liñas e tamén para brancos. Agora, unha nova etapa. Non había, nel, ciencia ficción. Era un técnico normalizador.