«Lembro con orgullo cando o meu fillo con 3 anos me ataba os nós dos zapatos»

Antonio Longueira Vidal
Toni Longueira CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO MUNICIPIO

Ana Garcia

Un accidente en 1996 cuando trabajaba en una empresa de curtidos en Xoane le supuso perder la mano derecha. Así lo cuenta José María Figueiras Pereira

26 may 2018 . Actualizado a las 08:49 h.

«Son católico, pero daquela forma. O que si son é moi devoto da virxe da Milagrosa. Lembro cando era rapaz e facía de acólito con don Manuel». José María Figueiras Pereira (Carballo, 1967) todavía reivindica A Ponte como barrio con identidad propia de Carballo. «Cando eramos nenos xogabamos xunto á capela da Milagrosa. Alí eramos da Ponte, a partir da rúa do Sol falabamos do centro». Eran finales de los 60. Chema, como lo conocen familiares, amigos y clientes, nació en una casa junto al Anllóns: «Daquelas non nacías no hospital da Coruña. Eu nacín nun terceiro piso».

Nieto de panaderos de A Brea, reivindica los orígenes humildes de su familia: «Eran, e son, xente moi traballadora». Se casó muy joven con Mariluz y se fue a vivir a Berdillo, donde reside: «Só teño palabras de agradecemento para todos elles, acolléronme como un máis e sempre lles estarei agradecido porque a casa que temos alí e grazas a que moitos deles nos axudaron a facela», dijo.

Su vida, como la de todos ha tenido sus altibajos. Aunque los peores años coincidieron con tres tragedias que, sin duda, le han marcado: «Primeiro morreume unha filla, Iria, con apenas quince días de vida. Naceu en 1987. Era prematura de oito meses. Estivo ingresada no hospital. Un día chamaron a casa para dicirnos que a súa situación empeorara. Pouco tempo despois morreu».

Su padre, un referente

En 1994 falleció otra persona de gran importancia en su vida: Andrés, su padre: «Foi a persoa que, por así dicilo, guioume na vida e a súa perda, con 60 anos que tiña, foi moi dura para min». Y la tercera tragedia tiene día, mes y año: 26 de abril de 1996: «Nunca esquecerei ese día», recordó ayer Chema Figueiras. Y añadió: «Traballaba nunha empresa de curtidos de pel en Xoane. Unha máquina colleume a man e perdina». Su posoperatorio fue duro y complicado, pero el peor fue el emocional: «Sentín un enorme baleiro. Primeiro perdín a filla, que era a primeira, logo ao meu pai e despois isto. Perdín as forzas. Pasei de traballar a quedar na casa sen facer nada, sentinme un inválido durante case dous anos». También recuerda que no percibió un solo euro de aquel accidente: «Non cobrei un só peso de indemnización do que me correspondía, e logrei evitar ter que pagar á Seguridade Social os gastos da operación e do postoperatorio, que subiron daquela por riba do millón e medio de pesetas».

Llegó a pensar en lo peor, pero había otras cosas en la vida por las que pelear. Una de ellas, su hijo, Álex, conocido ahora futbolísticamente por Álex Figueiras, y que en la actualidad juega en el Soneira: «Sinto un enorme orgullo como pai porque con apenas tres anos de idade atábame os nós dos zapatos ou abrochábame o cinto do pantalón». Y añadió: «Eu partíame de risa con el cando faciamos a cama xuntos. Tiraba da saba por un lado, non lle chegaba... Facía cada desfeita... Pero foi el quen me axudou naqueles dous anos nos que quedei na casa». Ahora, con 51 años a sus espaldas, solo pide que «Deus me deixe como estou». Se define como una persona «feliz» en su casa, con su mujer, Mariluz, su hijo, Álex, el resto de la familia y sus vecinos de Berdillo: «Deus aperta, pero non afoga, pero aqueles oito anos foron moi duros... Era unha tras outra», recordó.

«Se non chega a ser pola ONCE non sei que sería de min agora»

Chema Figueiras no se anda con tapujos. Es directo y conciso en el trato personal. Es su forma de ser y de entender la vida. Un día pasó de trabajar a quedarse en casa: «Non sabía que facer». Y entonces se fue a hablar con el que era alcalde de Carballo, por aquel entonces, Manuel Varela Rey, al que le está agradecido: «Precisaba traballar do que fose, non podía seguir como estaba, non era nin bo para min, nin para a familia». Y entonces surgió la opción de la ONCE: «Chamáronme un día e ao seguinte xa estaba traballando». Su primer destino fue Fene. Después Cee, Culleredo, Arteixo, el aeropuerto coruñés de Alvedro y, finalmente, Carballo.

«Comecei a traballar no ano 1998 e cheguei a Carballo no 2000. Se non chega a ser pola ONCE non sei que sería de min agora. Non llo podo asegurar. Para min foi unha verdadeira liberación. Foi esquecerme do pasado, que nunca o esqueces, pero permitiume volver a sentirme útil como persoa», apuntó.

Chema es de los que patea Carballo a diario. Y para justificar sus palabras cogió su smartphone y miró una aplicación: «Hoxe fixen 24.526 pasos, uns vinte quilómetros». No es algo ocasional, sino que todos los días cubre, de media, esa distancia. Y es que la crisis también afectó a la venta de cupones: «Notouse, claro que se notou, pero imos indo porque teño, grazas a Deus, unha clientela fiel». Su perfil de comprador ha cambiado bastante en los últimos años: «Ten entre 45 anos e 70 anos. Os rapaces non compran os cupóns, pero vaise vendendo». Y entre billete y billete, el clásico pique con sus amigos y clientes culés. Madridista confeso, Chema ya sueña con la 13.ª de Kiev. Siempre, claro, con el permiso del Liverpool.