«Non sei por que, xa dixen que o dos coches non é o meu, pero a min aquel vehículo non me acababa de gustar»
02 oct 2016 . Actualizado a las 22:54 h.Teño amigos tan estrafalarios que incluso me piden consello sobre asuntos dos que non sei practicamente nada.
-Mañá paso pola túa casa para que me acompañes. Ando a mirar por un coche de segunda man...
-A ver, non teño nin idea de automóbiles (É certo: os meus coñecementos de mecánica limítanse a cambiar unha roda).
-Aínda así, interésame a túa opinión.
Vendo a determinación coa que solicitaba a miña compaña, non discutín. Sei cando é inútil facelo.
-Vale, quedamos ás catro diante do portal!
Fixen repaso de todos os meus saberes automobilísticos. Moi poucos. E iso que o mundo dos talleres non me era alleo na infancia. O pai dun dos mellores amigos da nenez tiña un e nós andabamos entre elevadores e ferramenta case a diario. Pero xa saben aquilo da xente que pasa pola universidade pero a universidade non pasa por ela. Pois exactamente este é o caso.
O modelo de coche do que máis coñecementos acumulei foi o Ferrari Testarossa. Con once anos tiña un póster do deportivo na habitación. Memorizara todos os datos: 390 cabalos de potencia, case 300 quilómetros por hora de velocidade máxima e con máis parecidos cun cazabombardeiro que cun utilitario. O prezo, peseta arriba ou abaixo, equivalía ao dun piso de luxo no centro da Coruña. O consumo (sen abusar do acelerador) disparábase con facilidade por riba dos 14 litros. Un soño prohibido. Abonde dicir que entre 1984 e 1996 só se venderon sete mil unidades en todo o mundo. Por certo, un deles veu parar a Bergantiños. Un empresario de Carballo conducía un dos contados testarossas que circularon polas estradas galegas.
Volvo á realidade. R. apareceu á hora pactada e achegámonos ata un negocio de compra e venda de coches de segunda man. Non tardou en botarlle o ollo a un vehículo familiar: catro anos de antigüidade e algo máis de cen mil quilómetros polas estradas. O vendedor falou marabillas do automóbil (non esperabamos menos) e, logo de detallar consumos, extras e demais convidouno a probalo.
Mentres que eles seguían falando a min deume por abrir o maleteiro. Escoitouse un estrondoso ruído metálico. Aló vai, pensei. Que rompería eu? O vendedor botou a correr cara min.
-Non te preocupes. É a placa da matrícula que caeu. Ás veces non están ben aseguradas!
Non sei por que, xa dixen que o dos coches non é o meu, pero a min aquel vehículo non me acababa de gustar. Imaxino que era unha cuestión puramente subxectiva. Aínda así, notei a R. cada vez máis convencido de que aquilo podía ser o que andaba buscando.
O vendedor insistiu en que debiamos probalo. Aló fomos. Eles dous diante e eu pensando que pintaba sentado no asento de atrás daquel familiar. R. doulle caña ao coche. Demasiada para o meu gusto.
-Pois a verdade é que vai moi ben!
Cando máis felices estaban o vendedor e o posible comprador, o vehículo comezou a dar tiróns, como se perdese forza de súpeto. En poucos segundos estabamos parados de todo.
-Este coche non anda, dixo R.
-Como non vai andar? Ti estás acelerando ben? Déixame a min. Replicou nervioso o copiloto.
O vendedor púxose ao volante e apagou o motor uns segundos. Logo acendeuno e arrancou estrepitosamente. Despois, a base de frenéticos cambios de marcha e aceleracións, puxo o coche a unha velocidade temeraria. Sentín verdadeiro alivio ao chegar ao punto de partida.
De volta á casa, R. pediume a opinión.
-Como o ves?
-Home, que queres que che diga? Xa viches como perdía forza. Eu non o compraba.
Miroume de esguello.
-Pois a min o coche non me desgusta... ademais, ti non dicías que non entendías nada de coches?
Xa dixen ao principio do texto que teño amigos estrafalarios.