Serguéi Brin e Larry Page tiñan apenas 22 anos cando se coñeceron en Stanford. Era 1995 e aínda faltaban tres anos para que fundasen Google, ese xuíz infalible que quita e dá razóns en décimas de segundo. Naquela altura Internet era para nós algo así como Papúa e Nova Guinea: saber sabiamos que existía pero quedaba demasiado afastada da nosa realidade. E iso que coñeciamos xente que andaba na vangarda, como era o caso do filólogo coristanqués Xavier Canosa, que, casualidade, tamén en 1995 e coa mesma idade que Brin e Page, creou na Universidade de Aberystwyth (Gales) a primeira páxina web en lingua galega.
A diferenza dalgún amigo, que é quen de rememorar detalles concretos da mocidade, eu non teño memoria fotográfica, nin son demasiado bo para as datas. Os meus recordos teñen máis que ver coas asociacións sensoriais, moi proustianas. Así pode que en calquera rúa se pare ao meu carón unha rapaza e prenda un cigarriño. Proseguirá a marcha sen darse conta de que acaba de deixar un arume concreto (unha auga de colonia envolta en fume de tabaco) que me transporta a unha situación diferente e afastada no tempo. Tamén é posible que noutra praza atope catro nenos xogando un rebumbio contra un portal e de súpeto viaxe trinta e tantos anos atrás, cando o noso campo de fútbol era o asfalto da C-413. E nese momento concreto escoitarei como o balón estala contra a cancela oxidada que facía de meta. E aí si que a miña memoria funciona coma un deses reloxos que despois dun tempo parados volven latexar con forza grazas a un oportuno movemento.
Dicía que o meu non é a memoria fotográfica nin as datas, pero si que teño a certeza de que aquel verán de 1995 foi especialmente quente. Houbo máis dunha noite irrespirable, desas nas que a casa familiar semellaba o forno dunha cociña bilbaína. Por entre semana, despois de cear sentabamos nas beirarrúas e falabamos cos que mataban a sede nos bares da aldea. Aínda a crise demográfica e a económica non instauraran o horario europeo. Os locais rara vez pechaban antes das dúas ou das tres da mañá. Nunha desas madrugadas, foi C. o que abriu a disputa.
-¡Eu chego a Carballo en menos de oito minutos!
Aquí debo dicir que a aldea dista 17 quilómetros da capital de Bergantiños e que naqueles anos a vía era unha sucesión de curvas imposibles e firme irregular. Houbo algún ilustrado que fixo unha regra de tres rápida no cartón onde se apuntaban as partidas de tute.
-¡Quítate do gin-kas! ¡Para chegar a Carballo en oito minutos hai que ir a unha velocidade media de case 130 quilómetros por hora!
Aquela discusión acabou derivando en se era posible ou non dar unha curva desa estrada a 130 qm/h. Uns que si, outros que non. O de sempre. Xa dixen ao principio, aínda non se instalara nas nosas vidas o xuíz Google e debates vehementes como aqueles ademais de frecuentes, eran interminables. Por exemplo: ¿Simonsen fichou polo Barcelona na tempada 79/80 ou na 80/81?
No remate dese mesmo verán C. e outros dous compañeiros de correrías acabaron en urxencias despois de se esnafrar cun Ford Orión que foi directo para a chatarra. Logo dun par de semanas de retiro forzado, vimos entrar a C. pola porta do bar. Viña en muletas, cunha perna enxesada e con croques aínda visibles na faciana. Sentou nun tallo alto e pediu un gin-kas sen dar sequera as boas noites, como se en vez do hospital acabase de volver do baño. Pregunteille como se atopaba. Nin me contestou. Bebeu un grolo e dirixiuse a todos os que o miraban de esguello dende a barra.
-¿Quen foi a mona que dixo que a curva non se podía dar a 130? Dáse como o carallo, ¡pero dar dáse!