O sobriño de Manfred preguntábame hai uns anos por redes sociais se coñecera en vida a seu tío. Contestara naquel entón, nun rudimentario inglés, que oxalá fose así. Daquela, o parente estaba a piques de arribar en Camelle, onde se faría un sentido homenaxe ao home e ao artista.
Cúmprense 17 anos do pasamento dun ser sen precedentes que encontrou en Camariñas un mar suficientemente bravío e virxe para aplacar todas as penas que agromaban no seu interior.
Solitario, austero, ecoloxista e persoa cultísima que recibía publicacións dende a súa Alemaña natal para empaparse das correntes artísticas clásicas e do momento. Definiríano como calado, parco e activista.
A súa primeira loita foi o cemento e o formigón, que ameazaban con querer chegar ata o mesmísimo mar por aqueles que pensaban que era un adianto. Poñéndose diante das escavadoras e as pás, demostrou que para facer resistencia non se precisan multitudes, unicamente crenzas firmes. E despois, coma en tódalas historias tráxicas, chegou o inimigo final, a puñada definitiva.
Esa masa pegañenta que se adhería ás rochas e aos cantís tal e como unha mortalla. Man foi vítima do Prestige como as gaivotas que morreron engaioladas entre o fuel. Morreu de amor, o amor que anos antes lle conquistara o corazón, esta terra illada, abrupta, incorrupta, daquela xa manchada coa cor da morte.
Manfred marchou un día dos Santos Inocentes, quizais porque el tamén foi un dano colateral de todo o que nos aconteceu.
Morreu decepcionado coa Humanidade. Na máis estrita intimidade, en silencio. A normativa mudou nimiamente e, non obstante, casos como o Blue Star non fan máis que abrir vellas feridas. Feridas que dezasete anos despois continúan moi abertas.