José Manuel Verdía: «Levo máis de vinte anos facendo descenso BTT»

Melissa Rodríguez
MELISSA RODRÍGUEZ CARBALLO / LA VOZ

A LARACHA

José Domínguez

Atletas del Atlántico | El último logro de este caionés ha sido un campeonato gallego en Máster 40

21 oct 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Hay deportes que exigen mucho más que sentimiento y entrenamiento. Son esos en los que en cada prueba te arriesgas la vida. José Manuel Verdía Verdía (Caión-A Laracha, 1976) forma parte de ese grupo. «Levo máis de vinte anos facendo Descenso BTT», dice tras echar cuentas.

Fue en plena adolescencia, con catorce o quince años, recuerda, cuando un vecino larachés, Alfonso Grela, le metió el gusanillo del ciclismo de montaña: «El era un chavalote ó que lle gustaba a bici e a natureza. Chegamos a ter en Caión un grupo de trece rapaces que saiamos todos os sábados e domingos a gozar do monte».

Ya por aquellos tiempos, comenzó a destacar: «A min subindo quitábanme os ollos e eu recuperáballes baixando», comienza explicando, a lo que añade: «Comecei a practicar, cada día gustábame máis e, con 23 ou 24 anos, metinme a competir. Máis que nada, porque pagaba seis euros, subíanme todo o sábado en furgoneta ou no que fora, e tiña todo o día para tirarme polo monte cara abaixo. En Caión xa só eran tres baixadas ó día». También fue por esos tiempos cuando compró su primera bicicleta preparada para esta modalidad extrema de ciclismo: «Unha bicicleta de descenso custaba coma un coche: un millón de pesetas. Non puiden tela ata que comecei a traballar».

Amplio palmarés

Esos fueron los comienzos de este caionés en el deporte. Hoy en día, con 43 años, acumula en su palmarés dos campeonatos europeos, otro de España, siete u ocho gallegos… Son muchos más si se tienen en cuenta los segundos y los terceros puestos, y otras primeras posiciones, incluso, en pruebas mundiales. El último logro de José Manuel ha sido el campeonato gallego en la categoría Máster 40 conquistado a principios de este mes en Xunqueira de Espadanedo, Ourense.

Pero ojo a su reacción: «Si, outro galego máis. Os resultados hai anos que me deixaron de importar. Agora móvome máis polo que me gusta o deporte máis pola xente coa que o practico. Lévoos vendo tantos anos que xa son como da familia», comienza comentando, a lo que añade: «Dinme conta de que os bos resultados me influían positivamente e, os malos, negativamente, e que iso non podía ser, xa que isto ten que facerte feliz. Entón, agora doulle a mesma importancia a un primeiro posto que ao último. Tamén comecei a deixar de asistir ás carreiras sistemáticas para conseguir resultados e centreime nas que me gustan xa sexa pola organización ou polo circuíto».

Cuenta Verdía que, por ejemplo, en Galicia, se celebran unas tres pruebas al año. A cada una de ellas acuden unos 150 corredores. Son cifras que ya de por sí solas hablan del escaso seguimiento que hay de este deporte, al menos en la comunidad gallega. Y es que, no es para nada fácil: «Nos adestramentos tes que ver o circuíto da carreira a pé e memorizar onde hai unha pedra, unha raíz… No momento da proba, o nivel de concentración é máximo, tes que frear o menos posible e pedalear seguido».

Múltiples lesiones

El veterano añade que ante todo hay que tener «cabeza» para saber dónde se puede ir rápido y dónde no y, por supuesto, que no es un deporte apto para aquellas personas con miedo a las alturas. No obstante, siempre se corren riesgos que pueden acabar en lesiones. A él le tocó sufrir «algunhas, bastantes»: «Teño cinco vértebras esmagadas, un cóbado cunha placa de titanio, una clavícula mal… As lesións hai que saber levalas. É un deporte moi psicolóxico, tenche que gustar moito». En este larachés no cabe duda de que despierta pasiones: «A min apórtame todo. Mando eu. É una sensación moi particular». Tenemos, a buen seguro, éxitos en Descenso BTT para rato.

Os nomes propios do deporte