Santi Canedo: «Chegou un punto no que xa só necesitabamos parar e resetear»

Dúas semanas despois do seu último adestramento en As Eiroas esta tempada, Santi Canedo (Carballo, 1996) volveu ao estadio do polígono de Bértoa para recibir o premio MVP Horbesa, que o acredita como mellor xogador do Bergantiños este curso. O meta foi o máis votado polos seareiros locais durante unha campaña tremendamente complicada e recibiu o galardón das mans de José Martínez, xerente da empresa carballesa dedicada ao formigón.

—É dos que lle fai ilusión este tipo de premios?

—Evidentemente prefiro que vaia ben no colectivo, e ademais o individual sempre brilla máis cando o equipo acompaña. Pero é algo reconfortante, un recoñecemento, aínda que a nivel persoal non quedei contento ca miña tempada.

Santi Canedo, MVP Horbesa de la temporada en el Bergantiños

Antón Lestón

—Falábase moito deste trofeo no vestiario?

—As últimas semanas sobre todo, porque viamos o reconto. Eu pedíalle a Uzal que deixase de roubar balóns a modo de broma. Cando eran as votacións tocábanos mandar os enlaces ca familia e cos grupos para recoller algún votiño máis. O que pasa é que algún do equipo debía ter 300 primos (rí).

—Aliviado de que terminara o curso ou sempre hai ganas de seguir?

—Non che vou a mentir, chegou a un punto que vendo tanta diferenza de puntos e descendidos dende principios de abril, notas que necesitas parar e resetear para recuperar esa ilusión no fútbol que todos temos. Como deportista, gústache ter obxectivos e poder romper barreiras, e aí houbo un punto que xa non tiñamos retos por diante. É moi difícil, e agora que xa houbo tempo de desconexión nótoo, tanto eu como a miña xente.

—O deportivo pasou factura no ámbito persoal?

—Si, foi un ano difícil, pero non só polo fútbol. Ao final estou acabando a carreira, tiven as prácticas e outros proxectos persoais que chegaron a sobrepasarme e angustiarme. Houbo un punto que notei que tiña un nivel de estrés alto e os resultados deportivos non axudaban para nada. Agora, por exemplo, que acabou todo, volvo atoparme máis cómodo, máis como sempre son eu.

—Cal foi o peor momento?

—O peor foi a época de decembro e xaneiro. Paseino moi mal. Con todo ese estrés que tiña, toquei fondo despois do partido co Arenteiro, que viña todopoderoso e fixemos un partidazo. Pero errei no terceiro gol e sentín que non estivera ao nivel dos meus compañeiros e que os decepcionara. Entón decidín que tiña que cambiar o enfoque de como estaba afrontando varias cousas na vida. Nunca tan mal estivera nos últimos anos. De feito, o mellor deste ano veu as semanas despois dese momento, cando comecei a notar que recuperaba a miña mellor versión, no persoal e no deportivo.

—Xa houbo tempo para a reflexión... Que lle pasou ao Bergan?

—Que todo saíu mal. É que non se lle pode botar a culpa a nada en concreto. Todos, e comezo por min, erramos nun momento ou outro da tempada. O club na confección, nós en non dar máis, os fisios, os utilleros... Imos todos unidos, de iso trata un equipo. Pero sigo pensando que tiñamos equipo para salvarnos.

—E para o ano que vén?

—Agora mesmo estou libre. Quero seguir medrando como futbolista e estou aberto a todo. Son consciente, ademais, de que a carreira do futbolista é curta e gustaríame poder gozar de certos retos. Se non se dan, sei que aquí son feliz e non me importa baixar de categoría. Teño proxectos persoais aquí e vivín xa con este club experiencias ás que agora non lle damos a importancia que realmente teñen. Ao final son carballés e estou vivindo unha das mellores épocas do Bergantiños.

---

---