Pablo Mira Pérez: «O deporte é saúde para a sociedade»

Patricia Blanco, F. Rodríguez CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

Ana García

Ajedrez, atletismo, ciclismo, natación o taekuondo: de todas las disciplinas tiene poso. Además de multideportista, es docente de física y química

30 ene 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Si el deporte es el que arma personalidades como la de Pablo Mira Pérez (Baio, 1973), entonces está más que acreditada su apreciación de que la práctica deportiva «redunda na saúde da xente, na saúde da sociedade». De él bien se puede decir que es el atleta total: ajedrez desde bien joven, atletismo, ciclismo, natación, taekuondo... Hoy, a excepción de esta última, sigue practicando las demás disciplinas: «Fágoo no meu nivel. Pasan os anos e sigo tendo máis ou menos o que tiña, e iso para min xa está ben. O taekuondo deixeino no 2013, por estar un pouquiño tocado das costas e máis porque no 2011 tiven un fillo. Non daba feito a todo, aínda que afortunadamente hoxe el segue con esas raíces, e practica tamén taekuondo». En el ajedrez no lleva el ritmo de los 90, aunque más que la intensidad lo que le gratifica es trasladarle al joven Daniel los valores del tablero: «O deporte en xeral ten virtudes por todos os lados, para todos, sempre e cando, e incido nisto, non te obsesiones. No caso do xadrez exercitas a mente, aprendes a concentrarte, a xestionarte, a planificar, e isto vale para cousas da vida. Desenvolves intelixencia, pensamento abstracto... O deporte obriga a facer horarios, a marcar un tempo, e aí está todo o que ten que ver coa superación». En algunos centros, de hecho, el ajedrez es ya una asignatura más del currículo escolar.

Podría pensarse que lo de Pablo Mira es la competición, pero nada más lejos. «Se vou a unha carreira trato de facelo ben, pero se me adiantan, adiantáronme. E se non, ben tamén. O meu rival diría que é o reloxo, e isto ata o collo con pinzas. Se vou a unha carreira un ano e fago un tempo, e para o ano seguinte repito co mesmo trazado, gústame comparar a marca e ver que pasan os anos e o tempo se mantén. Se con 50 fago o mesmo que con 45, a cousa xa vai ben».

Ana García

En realidad, es la docencia la que mueve la vida de Pablo. Muchos lo recordarán por la academia que tuvo en Baio, pero desde hace dos cursos es profesor de física y química en el instituto Fernando Blanco de Cee. «Estou encantado, feliz, cos compañeiros, cos rapaces, facendo o que máis me gusta», apunta. Además de coordinador del departamento en el centro, lo es del club de ciencias e integra el equipo de normalización lingüística. Participa de dos contratos programa y acaba de poner en marcha una encuesta sobre el uso del gallego en el instituto, con el ánimo de extenderla a todos los centros de Bergantiños, Soneira, Fisterra y Xallas incluso. Quiere ver cómo está el empleo del idioma entre alumnos de ESO y bachillerato. «O resultado xa se verá...», ríe. No suena muy optimista.

La implicación transversal de Mira Pérez en la enseñanza no es aislada. Tiene tendencia a echar una mano. Presidió una Anpa, fue rey mago, Papá Noel, miembro de la comisión de fiestas de Baio... Hoy sigue siendo socio de muchas entidades, pero sin cargos directivos: «É importante que veña xente nova detrás e é bo que se vexa como funcionan as cousas e o que custa levalas a cabo. Dende fóra parece moi doado...», dice.

Pablo se ha esforzado desde siempre por enseñar, también, las bondades del deporte. Hoy, viendo la cantidad de citas, cree consolidada la cultura deportiva en la Costa da Morte. «Cando eu empezaba a correr nas probas populares, aló polo 98, a que tiña máis cerca, salvo algunha cousa puntual, era Santiago. Hoxe teño un calendario no cuarto coas probas marcadas, e hai para elixir, é incrible. Recordo cando en Baio eramos dous tolos correndo, eu e o veterinario Nicolás Calvo. Hoxe tolo é o que queda na casa: a xente pasea, corre, e incluso o empezou a facer xa cunha idade. Cando tiña a academia, algúns dos meus alumnos xogaban ao fútbol, pero non lle vían atractivo a correr. Hoxe fano, e pápanme [ri]». Esto para Pablo es «xenial» y por eso agradece el trabajo de los técnicos deportivos: «O circuíto Correndo pola Costa da Morte é un esforzo impresionante, sen eles sería imposible. Deus os garde por moitos anos».

Ana García

Hay pocas cosas que lo frenen de moverse, y para muestra lo que ocurrió el pasado 31 de diciembre con la 14.ª edición de la Milla de Baio. La suspendieron por el temporal, «pero eu con todo saín correr igual». «É unha proba á que lle teño moito cariño [fue parte de su gestación], non é grande nin ten enorme infraestrutura. É máis ben unha quedada e foi ademais unha das primeiras San Silvestres na zona, se non a primeira. Hoxe hainas afortunadamente en máis sitios, en Malpica, en Mazaricos e creo que en Santa Comba, pero a de Baio é ao lado da casa, feita cun cariño enxebre, unha carreira das de antes, de apuntarse no día e tirar para adiante». Eso sí, a casa llegó a empapado: «Pero é auga, seca e xa está». Un espíritu sano.