EN PRIMEIRA PERSOA | Por Jesús Manuel Varela | Xa aos dez anos imitaba a Elvis no soto da miña casa de Viladebe, onde desenvolvía todas as miñas fantasías
20 mar 2022 . Actualizado a las 10:52 h.Xa dende moi pequeno recordo ver dende a fiestra da miña casa en Malpica de Bergantiños o Atlántico infinito e imaxinar o que se agocharía alá, ó outro lado do horizonte, e máis tendo a meus pais emigrados en Inglaterra. O meu eterno amor pola musica tamén xurdiu moi cedo: xa aos nove ou dez anos imitaba a Elvis no soto da miña casa en Viladebe, aquel lugar onde desenvolvía as miñas fantasías. Foi grazas a meu tío Ignacio, cociñeiro na mariña mercante, que nas súas viaxes polo mundo sempre encontraba un momento para mercar algún disco, de vinilo, aquelas pequenas obras de arte de coloridas portadas e un mundo máxico de son no seu interior. Grazas a el descubrín a Carlos Santana, naquel rompedor disco de fusión latín-rock chamado Abraxas.
Dende aquel momento quixen aprender a tocar a guitarra e interpretar eses sons tan marabillosos. Cando, ós quince anos, miña nai me preguntou se quería mudarme a Inglaterra para vivir con eles e estudar inglés, non o dubidei nin un intre, claro que quería vivir con meus pais, pero tamén alí estaba Londres, a meca mundial da música, e iso para min era un soño convertido en realidade. Estiven con meus pais tres anos, estudando nun colexio inglés en Hailsham, East Sussex, no sur do país, pero o meu destino era Londres, así que aos 18 anos puxen rumbo á capital.
Grazas á axuda dun familiar fun traballar de camareiro a un evento no Hotel InterContinental en Park Lane. Pagáronme 40 libras esterlinas, no ano 1983! Esa non era a profesión que eu quería, pero o diñeiro era fantástico, así que despois conseguín un traballo en Maxim’s de Paris, en Panton Street, propiedade de Pierre Cardin, o deseñador francés. Por alí pasaba o máis renomeado do mundo da cultura, o deporte e a política do país. O segundo chef naquel entón era o despois superfamoso cociñeiro Gordon Ramsey. Alí naceu o meu amor pola gastronomía e especialmente polo servizo de sala. Traballar alí era duro, cobrabamos pouco e os xefes eran moi estritos. Non se permitía nin o máis mínimo fallo, pero a min fascinoume aquel mundo. Tamén tiñan no comedor un escenario onde tocaba un trío de jazz polas noites mentres a xente gozaba daqueles foie-gras e aqueles marabillosos suflés, que tiñan que ser servidos no momento exacto para que non se desinflasen, cousa que nos volvía tolos aos camareiros. Foi entón cando me fixen unha promesa a min mesmo: que algún día abriría o meu restaurante propio e tería músicos de jazz tocando para os meus comensais. Grazas a ter traballado nese restaurante, con presentar a miña carta de recomendación de Maxim’s de París era suficiente para conseguir un emprego en calquera local de hostalaría.
Despois traballei en tres casinos privados, os últimos tres anos en Londres, de sumiller en Aspinall’s Casino Club, no numero 27-28 de Curzon Street, que, por certo, esa foi a casa onde se criou a raíña nai, a que tomaba gintónics para almorzar. Estando no Clermont Club, no 44 Berkerley Square Mayfair, tiven que representar o casino na competición Waiter of the year no ano 1992, na que tiven a sorte de gañar.
No tempo que vivín en Londres fun, por suposto, a todos os concertos que puiden, e tamén á Live Aid en Wembley, o 13 de xullo do ano 1985, unha experiencia inesquecible que me ensinou que a música e a arte poden cambiar o mundo. Tamén en Londres empezou a miña febre por acumular guitarras, unha enfermidade que aínda sufro agora. Xa teño doce instrumentos colgados na miña parede. Un día de inverno do ano 1997, estando de visita en Malpica e falando cun amigo do meu plan de abrir un día un restaurante, el mencionou As Lanchiñas en Cabana de Bergantiños como un lugar precioso para montar un negocio de hostalería, e o resto xa é historia, o nacemento do Mar de Ardora, grazas á miña teimosía e ao traballo e dedicación incansable de Marisol na cociña: o chill out con música jazz en directo á beira da ría, soño cumprido.
Despois coñecín o grupo Malasombra Jazz actuando alí e pasei a ser vocalista con eles, chegando a gravar un disco do que vendemos todas as copias. Foi no confinamento, polo maldito covid-19, cando volvín a conectar coa música ó ter tempo libre na casa, cando compuxen uns temas en clave de humor falando do que estabamos a ver nos medios todos os días, e tamén un tema máis serio chamado Heroe como homenaxe ós sanitarios que nos coidaron durante todo ese tempo de dor.
Puiden tamén coñecer a moitos músicos e vocalistas por internet, que nos permite agora tocar música virtualmente dende a casa con xente de todo o mundo, e a raíz disto, un grupo de quince persoas doutros tantos países cantaron a miña canción en inglés con coro central en español de regalo para min. Aínda hoxe recibo mensaxes de sanitarios de varios países dicindo que ese tema lles tocou o corazón, que é o máis bonito que che pode dicir alguén. Por iso sigo escribindo música e teño xa dous temas rexistrados en EE. UU., en inglés, así que a gastronomía e a música trouxéronme ata aquí, e se non nos leva o coronavirus, o futuro pode ser brillante.