En primeira persoa | Escribe a escritora e ilustradora Laura Suárez | Ao igual que o amor pola lectura, o amor pola terra vén pouco a pouco
16 ene 2022 . Actualizado a las 18:41 h.Cando era pequena, o día de Reis sempre atopaba un libro baixo a árbore do Nadal. Os demais agasallos variaban, dependendo da idade ou a moda do momento, mais o libro era inamovible. Podía ser longo ou curto, pesado ou lixeiro, ilustrado ou sen ilustrar, un cómic, unha novela, un álbum ilustrado. Recordo que estaban por todas partes, nas mans da miña nai, debaixo da almofada da cama da miña irmá ou sobre a mesa de café, ao lado dos pés do meu pai. Supoño que así comeza todo, cando ves a outros ler. A curiosidade non aguanta no corpo e pides que cho lean, porque ti non sabes. Máis adiante, prefires facelo soa e descobres nun inmenso catálogo os teus gustos, nacendo a túa identidade coma lectora. E cando podes admirar tantos libros, tan diferentes e con fermosas ilustracións, decides que queres crear os teus propios.
O meu primeiro libro «editado» decentemente tiña grampas coma encolado, un corte de tesoiras de zig-zag e unha contraportada algo engurrada. Recordo que contaba a historia dunha bruxa que deixaba libros nas xanelas dos nenos pola noite. Despois había outro sobre un rei malvado que era así por vergoña, xa que non sabía ler: «Nun lugar chamado Tristesón, gobernaba un rei chamado Antón». Daquela o proceso non era tan diferente coma hoxe en día: primeiro preparas un borrador, comezas a escribir o texto, tomas decisións e finalmente poste a ilustrar. Aínda que ás veces, incluso ilustrabas antes de ter escrito o que querías contar. Cando estaba todo rematado era o momento de engadir un logo editorial á portada. Listo, outro libro máis.
Sempre me decantei en crear os libros pensando naqueles que me gustaría ter, pero que aínda non existen. Ás veces buscas ti a idea principal, pénsala e trabállala. Outras veces, aparecen no teu entorno sen ti pedilo, e os personaxes que están ao teu redor comezan a ofrecerche os sucesos, as historias. Ti simplemente tes que aprender a plasmalas no papel, intentar transmitir ese sentimento de admiración con responsabilidade e cariño, para que o lector o sinta tamén.
Penso que o libro Monte Pindo. Historias e lendas do Olimpo Celta é un exemplo deste segundo caso. Recordo que subín ao monte no verán, coma outras moitas veces, pero esta vez a visita era guiada por Pepe do Fieiro. Aquí, querido lector, o conto cambia. De repente, as pedras que nunca me parara a mirar, que estaban á beira do camiño, tiñan cruces gravadas. A cume, onde subías só para apreciar as vistas, transformouse nun lugar de rituais con pozas que concedían poderes máxicos. Os ocos na terra, agochos das mouras con enormes tesouros, esperando a que as desencantasen.
Un monte granítico pasou a ser onde as bruxas ían facer meigallos na noite de San Xoán, e pola mañá, marchaban voando coas súas escobas rindo e argallando maldades entre os penedos. Paréceme que estas bruxas non eran das que regalaban libros. Aquí abriuse unha porta que se dividiu e levoume a outros carreiros, a preguntar pola xeoloxía e pola historia. Visitei a cabana do CIR no Ézaro, e o que necesitaba saber ía aparecendo de diferentes formas. Fernando Alonso Romero contoume sobre as bruxas na Cova da Xoana e que en Penafiel antigamente existía unha torre. Despois quedei con Xil, da Asociación do Monte Pindo, que me falou da revolta e a inscrición de Penafiel. Tamén coñecín ao xeólogo Vidal Romaní, que me ensinou sobre os tafone e a imaxinación que hai que ter para comprender a inmensidade e a vellez do noso planeta, como a paisaxe cambia, e con ela, a erosión das rochas.
Despois comecei a esbozar, a debuxar e a pintar. Pintaba no estudo e pintaba no propio monte. Porque cando visito o Monte Pindo, non podo evitar sentilo e fantasiar a cantidade de eventos que tiveron que presenciar esas pedras, históricos e máxicos. Esa sensación de que o lugar onde estás ten vida e nos quere contar algo, cousas que aínda non sabemos ou non comprendemos.
Entón, por que non facer un libro de este lugar dirixido ós cativos? Volvo a cando eu tamén o era, e penso que me gustaría subir á Moa e vela con eses ollos. Saber de onde veñen as pedras, as lendas e sobre todo, de onde vimos nós. Ao igual que o amor pola lectura, o amor pola terra vén pouco a pouco, aumentando ao longo dos anos. E se empezamos dende que somos pequenos, máis forte será ese sentimento cando sexamos adultos.
É no coñecemento é onde xurde a imaxinación, a creatividade e tamén o interese. Se tes coñecemento, aprendes a respectar. É por iso me gusta tanto facer libros, véxoos coma pequenos tesouros que poden cambiar a nosa percepción das cousas. Gústame ilustralos, porque penso que as imaxes enriquecen o texto a tal punto que axuda a creatividade e a imaxinación do lector. A que soñe, a que comprenda e queira aprender máis do mundo que o rodea. A posibilidade de que algo que antes era invisible, agora se transforme en eterno, levándoche máis alá e persistindo na memoria. Porque se uns poden facelo, porque eu non? É un bo trato traballar de algo que che inspire, que che guste e faga sentir así.
Eu, dende logo, non o cambiaría por nada do mundo.
En detalle
Nacida no 1994, Laura criouse entre Cee e Dumbría, de onde é orixinaria a súa familia materna e paterna. Graduada en Belas Artes pola Universidade Politécnica de Valencia, cursou un máster na escola Elisava de Barcelona, especializándose en ilustración e cómic. Como ilustradora e autora, ten publicado traballos con editoriais como Penguin Random House, Dibbuks, Xerais ou o grupo Edelvives. Nos últimos tempos, Laura publicou con Galaxia a obra Monte Pindo. Historias e lenda do olimpo celta, que xustamente hoxe presentará na fervenza do Ézaro, en Dumbría, ás 11.30.