Foro Voz Día da Muller: «Medrei pensando que, por ser muller, xa era unha traba»

Marta López CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

Ana García

Sororidad, palabra muy pronunciada por las ocho mujeres que participaron en esta iniciativa. «Moitas veces os comentarios máis tristes veñen de nós mesmas»

07 mar 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

«E o teu home déixache facelo?», «E vas atender igual á túa filla?», «Unha muller que vai por aí cantando non é muller nin é nada», «Esa na vida vai chegar á universidade», «A túa filla cando poña saia vai ter as pernas arqueadas de tanto xogar ao fútbol».

Que el machismo es un mal erradicado es una verdad a medias -parafraseando a la joven escritora Natalia Lema- y los comentarios recogidos al inicio de este texto no son más que una mínima representación de lo que las mujeres participantes en el Foro Voz han tenido que escuchar a lo largo de sus carreras o de sus vidas como madres, hijas o estudiantes. La regidora, Mónica Rodríguez, reconoció que su candidatura a la alcaldía no estuvo exenta de juicios de valor por parte de muchos que creían que compaginar una carrera profesional plena con la crianza de los hijos es imposible.

Por algo similar pasó la vocalista de Luar na Lubre, Irma Macías. «Medrei pensando que, por ser muller, xa era unha traba», indicó en su turno de palabra, «pero hoxe en día non lle envexo nada a ningún home». Antes de dedicarse enteramente a la música trabajó durante 9 años en un taller de costura, en donde se la consideró una empleada ejemplar hasta el momento de quedarse embarazada y necesitar un tiempo de baja por un problema médico. «Díxose de todo de min», explicó Irma, que reflexionó sobre las dificultades de conciliar la maternidad con una carrera profesional. «Hai compañeiras do mundo da música que me din que teño moita sorte porque teño xa unha filla, xa que a elas dálles medo quedar embarazadas polo que poida pasar», relató. Habló también de sororidad e interpretó una canción de Leilía que habla, precisamente, «da irmandade entre mulleres»: «Moitas veces os comentarios máis tristes veñen de nós mesmas», dijo Macías.

Credibilidad

Queda todavía tanto por hacer... Cuando la joven Natalia Lema publicó su libro sobre riesgos laborales en el sector primario y accidentes de tractor tuvo que lidiar con el descrédito: «Temos dereito a falar con propiedade de calquera tema e en calquera coloquio. Temos pensamento crítico». Habló de que a la mujer se le exige constantemente que pruebe su valía: «Falamos de sororidade neste foro. Houbo unha profesora que sabía do meu gusto pola lectura e me apoiou traéndome libros da súa biblioteca persoal; mais houbo tamén unha compañeira que dixo que eu nunca chegaría á universidade», relató Natalia, «pero aquí estou a día de hoxe. Nin eu mesma cría en min cando comecei a escribir, pero agora diríalle ás nenas que sexan o que queiran ser: científicas, escritoras, universitarias... O que queiran».

Entre sus referentes, grandes mujeres, que no grandes nombres. Ni Virginia Woolf, ni Ruth Matilda Anderson, ni figuras híper conocidas: «Foron a miña avoa e a miña nai. Miña avoa dicía sempre que a mellor dote que se lle podía deixar a unha filla era a educación, xa que a súa irmá maior tivera que renunciar a ir á escola para coidalos a el. Á miña nai, emprendedora do rural, móvea o esforzo para sacar adiante aos seus dous fillos».

Paridad

Rosa Blanco es la cuarta teniente de alcalde de una corporación, la vimiancesa, integrada al 50 % por mujeres. Concejala de Cultura, Turismo y Promoción Económica, participó también en este Foro da Muller haciendo un férreo alegato en favor de la cultura. «Hai que facela accesible e rachar cos estereotipos. A cultura aporta maneiras de pensar», relató Rosa, que se dirigió al resto de compañeras que tomaron parte en la jornada: «Sodes exemplo de que un mundo mellor está por vir. Aquí estaremos para velo e sentilo».

Historias desde lo más íntimo y personal

Por cosas como la que sucedió al concluir las ponencias se echó en falta la presencia de público en ese auditorio vimiancés. Las ocho mujeres, desde sus asientos en la grada, compartieron experiencias más personales e íntimas en un momento de charla distendida. La docente Carmen Vázquez, por ejemplo, contó que en los tiempos en los que empezó a dar clase «as mulleres, cando estaban embarazadas, preferían ter nenos, pois sabían que as nenas ían pasalo moi mal». La concejala María José Pose, por su parte, confesó que de pequeña «choraba porque quería ser un neno» al ver que estos lo tenían todo mucho más fácil y que a ella las tareas que realmente le gustaban eran las que les daban a sus hermanos. También la cantante Irma Macías se retrotrajo a su infancia recordando esas lecciones de música que le daba su abuelo «ao pé da lareira» mientras veía que otras compañeras podían permitirse estudiar en el conservatorio.