Ás veces, as cousas máis simples, os xestos máis inocuos, amosan o reflexo dunha sociedade. Eu sei dos maiores que se levantan ao abrir do día para dar de comer ao gando, hai moitos nesta Galicia dispersa. Hai pouco, ollei un ancián arrastrando pola rúa unha carreta repleta de herba fresca, acabada de cortar. Camiñaba todo dobrado, afogado, pero sen dar unha pisada máis curta ou máis longa, tal e coma un soldado que camiña en filas. Metéuseme na cabeza ese ruído da roda cando xira sobre o eixe, sentindo o son do óxido cando roda, unha e outra vez. Semellaba a banda sonora da decadencia máis absoluta. Hai moitos maiores que viven solos, deambulan no silencio, na monotonía dunha vida sempre igual. Penso na escuridade dos seus días sempre idénticos, do son da billa pingar sobre o piar ou dos lavadoiros izados de musgo e auga perdida por mor do tempo. No día a día, a xente séntese soa, os que non teñen a ninguén e tamén os que se senten abandonados aínda tendo xente preto. Por iso, cando vexo que falan do «feísmo» urbanístico só podo pensar que non é máis que o reflexo dunha comunidade, dun rural desprezado, invisible tantas veces aos ollos do Estado. Agora mesmo estou pensando nese ancián descoñecido que vin, no concentrado que se encontraba facendo a tarefa. Recordoume un pouco ao protagonista de El coronel no tiene quien le escriba. Deixando atrás as diferenzas visibles, non deixan de ter semellanzas. O coronel non vendía o seu galo polos seus valores morais, polo que representaba para el. Aquel vello que eu contemplei non tiña necesidade de andar á súa idade carrexando herba e, porén, non podía facer outra cousa, era o único que lle quedaba da súa propia identidade.